Wat een week!

Er zijn van die weken dat er van alles gebeurt...

Vorige week kwamen twee meisjes vragen of ik een gastles wilde geven op een particuliere universiteit voor toekomstige onderwijzers. Het moest informatie zijn over het onderwijs in Nederland in vergelijking met het onderwijs in Perú. Gelukkig kon ik ruim voldoende informatie vinden op het internet en met de ervaringen bij het onderwijs van onze eigen kinderen destijds in Huancayo, viel de tijd aardig te vullen. Waar het mij heel erg om ging is de motivatie van de jongelui - om niet alleen een beroep te leren waar je geld mee kunt verdienen, maar vooral over te brengen dat het voor een kind ongelooflijk veel uitmaakt WIE les geeft en HOE. Dat zijn juffrouw of “meester” in hem/haar gelooft. Er kwamen aardig wat reacties en ik heb het idee dat sommigen er ook wat aan hadden. Zoals ik later hoorde van de meiden die me uitgenodigd hadden, zijn er verschillenden die nauwelijks gemotiveerd zijn en alleen studeren om een beroep te hebben, doet er niet toe welk, en zelfs anderen omdat ze hun ouders een plezier doen om te studeren. De maatschappij geeft hier niet de mogelijkheid van: "waar kan ik mij het beste in ontwikkelen?", maar "wie geld heeft, studeert en wie niet, zoekt maar uit hoe hij/zij met karwijtjes geld verdient".

De dagen ervoor ben ik druk geweest met de resultaten van het onderzoek van Maribel, de moeder van Elisha, waar ik wel vaker over heb geschreven. Maribel (26 jaar) kreeg tijdens ons bezoek aan Cajén een paar toevallen, dus hebben we haar naar Cajamarca meegenomen en ben ik met haar meegeweest voor allerlei onderzoeken. Onderzoeken die meestal door hen zelf niet worden gedaan, omdat ze te duur zijn waardoor het vaak erger wordt en door gebrek aan de juiste medicijnen zelfs tot de dood kan leiden. De afgelopen week kwamen de uitslagen eindelijk. Het wachten was vooral voor Ander natuurlijk heel erg zwaar. Het blijkt dat ze een beginnende epilepsie heeft, waar ze minstens twee jaar medicijnen voor moet slikken. Deze medicijnen kosten S/. 300,- (€ 41,--) per maand en dat is een hoop geld voor de mensen, gezien het minimumloon in de stad S/. 450.-/maand is. We hebben daarom besloten om hen te helpen met de helft van de kosten, maar het zal voor Ander - haar man, een toer worden om de andere helft bij elkaar te krijgen. Hij is leider van de kerk in Cajén en kan daardoor moeilijker ergens anders (tijdelijk) werk gaan zoeken waar loon betaald wordt. In het dorp Cajén hebben de mensen die melk aan de melkfabriek leveren een redelijk vast inkomen, anderen leven van de opbrengst van hun land. Momenteel is het nog geen oogsttijd, dus is geld schaars in het dorp. We hopen en bidden dat er een oplossing voor dit gezin gevonden kan worden. Ander en Maribel hebben één koe en een kalf, dat is een begin, maar levert nog niet veel inkomsten op.

Vanmiddag, op zondagmiddag werd er gebeld. Leonila met haar twee gehandicapte kinderen stond voor de deur. Ze waren net aangekomen en kwamen maar vast langs, dan konden ze misschien vandaag nog geëvalueerd worden door Dra. Ruby, de revalidatiearts. Dat kon dus niet meteen. De mensen van de campo leven in een andere wereld. Ze leven van moment in moment en afspraken maken is dan moeilijk, want er kan zo ongelooflijk veel tussen komen. Leonila had eigenlijk vorige week maandag moeten komen, maar toen lukte het niet met de melkwagen te komen, vertelde ze. Nu kan ze gelukkig morgenmiddag terecht en zullen beide kinderen worden geëvolueerd. Beide kinderen lijden aan epilepsie om verschillende redenen. Deymis van 8 jaar zit nu voor de tweede keer in de eerste klas, omdat hij 4 maal per dag toevallen kreeg toen hij nog geen medicijnen gebruikte. Maria van 4 jaar, is verstandelijk gehandicapt en heeft jarenlang verschillende epilepsieaanvallen per dag gehad, waardoor haar ontwikkeling erg stagneert. Sinds een klein jaar krijgt ze nu medicijnen en mede door de oefeningen die haar moeder met haar doet kan ze nu alleen lopen. Ze begint ook te reageren als men tegen haar praat. Het is geweldig om te zien als er kinderen vooruitgang maken. Vooral als de ouders meewerken en ook de kinderen zelf merken dat ze vooruit gaan.

Er is zo veel te doen! Gelukkig kunnen we daar een beetje aan bijdragen.