Opening Kerkje Malat

Eindelijk was het zover. Het kerkje in Malat kon officieel worden geopend.

Vorig jaar juni begonnen de broeders met het graven van de geulen voor de fundamenten. De kerken en individuele gevers in Nederland hebben hen ondersteund met de financiering van de materialen, maar zij moesten zelf al het werk doen. Dat was niet gering. Daardoor hebben ze ondertussen enorm veel ervaring opgedaan op verschillende gebieden. Wat te denken van Simón, die de coördinatie van het werk op zich heeft genomen. Hij had wel ervaring met het bouwen van huizen in de campo, maar had nog nooit een tekening van een architect gezien. Hij vouwde de tekening open en zei: “Heer, hier snap ik echt niets van, wat moeten we nu?” Hij ging slapen en de volgende morgen bekeek hij de tekening nog eens en begreep toen waar hij moest beginnen.

Vorig jaar was het een race tegen de tijd om het dak op het gebouw te hebben vóór de regens begonnen. Het lukte!! Maar er moest tegelijkertijd op de akkers gewerkt worden, want anders kwam er geen eten op de plank. Er werden teams georganiseerd om ’s morgens van 6 – 8 uur samen op de akker van één van de broeders te werken en daarna allemaal weer aan de kerk te bouwen. Het bleek dat het samen werken op de akker, sneller ging dan als je het alleen moet doen. Ze stimuleerden elkaar in het werken.

De enorme inzet van de broeders bleek zo aanstekelijk dat er dagen waren dat ook de ongelovigen kwamen helpen. Soms met het werk zelf, soms met een geldelijke bijdrage. Ondanks dat wij toezegden dat we zouden helpen met alles wat de bouw betreft, hebben de families van de kerk ook bijgedragen met hun offergaven. Op het totale bedrag dat in de kerk werd geïnvesteerd, leken de eigen financiële bijdragen weinig, maar God vermenigvuldigde het, ook geestelijk, en zo kwamen er veel families bij die zich aansloten bij de kerk. De kerk werd zo niet alleen letterlijk gebouwd maar ook geestelijk.

Zaterdag 30 augustus was de officiële opening. De burgemeester van het dorp was uitgenodigd om de linten voor de deur door te knippen. Er waren twee keer drie linten gespannen, in de kleuren van de vlag van Perú én van Nederland. Hugo en Henny Krösschell waren namens het Perú-comité (waar de verschillende vertegenwoordigers van de ondersteunende kerken zitting in hebben) aanwezig. Henny had een prachtige tegel gemaakt , die in de muur naast de grote deur in de kerk, is gemetseld. Te tekst was samen met de broeders gekozen: “Dos naciones, un solo pueblo – Permanezca el amor fraternal, Heb. 13:1 - 30 agosto 2008” (Twee naties, één enkel volk – Houd de ondelinge liefde in stand, Hebr. 13:1 – 30 augustus 2008). Het getuigt van de onderlinge liefde tussen de christenen in Nederland en de christenen in Malat, Perú. Als laatsten gingen Benigno, de voorganger, en ik, Froukje, met de vlaggen van Perú en Nederlanf, tussen de mensen door naar binnen en zetten ze op het podium van de kerk. Daarna begon het programma.

Simón merkte tijdens de opening op dat ze tijdens de bouw vooral de uitwerking van de gebeden van de broeders en zusters in Nederland hadden gemerkt. Soms bleek ‘s avonds dat er de volgende dag maar drie mensen voor het werk beschikbaar waren en zagen ze er tegen op als ze dachten aan alles wat nog gedaan moest worden. De volgende morgen begonnen ze toch met goede moed en in de loop van de ochtend kwamen er velen bij om mee te helpen. Ook bij het oplossen van allerlei technische problemen, hebben ze heel concreet de hulp van God ervaren. Het is bemoedigend, maar ook verwonderlijk, om de ervaringen en betrokkenheid van de broeders in Malat te horen.

Het programma van de zaterdagavond,met diverse ceremoniën, was strak opgesteld. Zo werden de leiders van de kerk, samen met voorganger Gilmer, onder wiens verantwoordelijkheid ook de kerk van Malat valt, en de opziener (presbiter) Hilde, samen met het pastorale team van Malat, opnieuw ingezegend ter gelegenheid van de uitbreiding van dit werk. Daarna werd door hen allen de kerk aan de Heer opgedragen. Er waren zo’n 250 mensen getuige van de ceremonie. Er werd gezongen en Buster, de zoon van Simón, speelde met zijn ‘band’. Het was één groot feest. Daarna gingen alle kinderen van 4-12 jaar naar buiten en kregen een lichtgevend armbandje. Nadat ook de volwassenen naar buiten waren gegaan, werden er zes vuurpijlen afgestoken. Het was een prachtig gezicht in het donker, al die lichtgevende armbandjes en de pijlen die in de lucht in sterren uiteenspatten; zoiets hadden ze nog nooit gezien. En dit alles in een omgeving waar (bij het niet aanwezig zijn van electriciteit) alleen de maan en de sterren het landschap verlichten. Kunnen jullie het je voorstellen? De enige klacht die we later hoorden, was dat het programma te snel was afgelopen.

De inwijding van het kerkgebouw viel binnen het jeugdweekend, dat vrijdag was begonnen: de eerste keer dat er specifiek met jeugd wordt gewerkt in deze regio. Op zondagmiddag werd het jeugdweekend afgesloten met een symbolische weg van bekering en toewijding; een moment van bezinning en stilstaan bij de verschillende moeilijke situaties in het leven, iets waar ze niet thuis of in de maatschappij mee leren omgaan. Van de 47 deelnemers aan het jeugdweekend, waarvan velen van ver kwamen lopen, maakten de meesten gebruik van deze mogelijkheid.

Het team dat het weekend organiseerde, werd opgehaald door Juan, want ze moesten met twee verschillende melkauto’s. Het was voor hen de eerste keer dat ze langs deze weg naar Malat zouden gaan.De melkauto vertrok om 9 uur ’s avonds vanuit Cajamarca en moest om 3 uur ’s nachts in het dorp Sabogal aankomen, waar ze dan zouden overstappen op de melkauto naar Malat. De chauffeur van de eerste melkauto stopte echter onderweg bij een bar om ‘even’ een paar glaasjes bier te drinken. Anderhalf uur later stapte hij aangeschoten weer in en vervolgde zijn weg. Onderweg moest hij een paar keer worden aangestoten omdat hij in slaap dreigde te vallen. Toen ze in Sabogal arriveerden, zagen ze nog net de achterlichten van de wegrijdende melkauto, die niet had willen wachten. Er zat dus niets anders op dan het laatste stuk, onder leiding van Juan, te gaan lopen. Na 5 ½ uur kwamen ze uitgeput in Malat aan.

De terugweg ging eenvoudiger , maar voor de heenweg zullen we een andere oplossing moeten zoeken. Wilfredo, die samen met Judith een timmerwerkplaats-project in Malat gaat opzetten, zal daarvoor regelmatig naar Malat moeten reizen. Een oplossing zou zijn bom een motorfiets te huren, maar gezien de kosten (Eur.2,50 per uur) is dit geen optie. Graag gebed voor een goede oplossing.

Na het jeugdweekend hadden we een lesweek met de leiders van de kerkjes uit de omgeving. Het waren goede dagen, waar niet alleen bijbellessen gegeven werden door Ger en Marciano, maar ook praktische lessen over wormkuilen en het fokken van cavia’s voor consumptie, door Gilmer, en pedagogische lessen door Henny, voor ouders en personeel van de school. Het evangelie is integraal! Op de avonden werden evangelisatiefilms gedraaid en dan was de kerk iedere keer weer, helemaal vol. De mensen moesten staan omdat er nog geen banken in de kerk zijn. Na de laatste filmvoorstelling bleven er vier jongens achter, die te kennen gaven dat ze hun leven in Gods hand wilden leggen. Geweldig fijn als jongelui een duidelijke beslissing nemen. Laten we bidden dat zij doorgaan en ook bij die beslissing zullen blijven, zodat het jeugdwerk ook in Malat echt vrucht zal afwerpen.

Ger en Froukje