Net toen ik wilde gaan zitten schrijven kwamen ze binnen, Waldesmiro en zijn vrouw María.
Ze komen uit Piobamba, een dorp op 5 uur rijden met de auto, maar met de melkwagen duurt het zeker 7-8 uur over een hobbelig karrespoor. Ze hebben een paar jaar geleden de beslissing genomen dat hun beide zonen het verder moesten brengen dan zij. Zo kwam hun oudste zoon, Telmo in Cajamarca terecht en zit nu in het laatste jaar van de middelbare technische school. Hij heeft het goed gedaan. Naast de school heeft hij een baantje, waardoor hij wat bijverdient en zijn kamer kan betalen. Nu is zijn jongere broer aan de beurt. Ilés zit nu in de eerste klas van dezelfde school en de ouders komen nu om hen beiden te bezoeken. Ze kunnen er nog niet aan wennen dat de kinderen niet meer thuis zijn, maar beslissen om in de stad te gaan wonen is ook heel erg moeilijk. Ze missen het open veld, het weiden van de schapen en het werken op het land. Als ze in Cajamarca zijn, willen ze altijd even langs komen om bij te praten en begrip te vinden. De kinderen ver weg wonend went immers nooit. We kunnen er over mee praten. Die bezoekjes komen niet altijd gelegen, maar we kunnen en willen ook niet zeggen dat ze maar niet meer moeten komen, we zien het genoegen wat ze er aan beleven om hun verhaal kwijt te raken.Vorige week kwam Simón. Hij is oudste in de kerk van Malat en heeft de bouw van de kerk helemaal geleid. Ze zijn in Malat niet op hun lauweren gaan rusten, want ze hadden niet eens banken om op te zitten, dus zijn ze gaan timmeren en hebben intussen 18 banken gemaakt. We bidden nu dat alle banken vol raken, zodat ze erbij moeten maken. Helpen jullie mee? Terwijl Simón hier op het terras zat vroeg hij voor alle zekerheid, “Is het waar dat jullie verdubbelen wat wij bij elkaar sparen?” Vorig jaar zijn we begonnen met deze methode en het werkt prima. De mensen gaan zich afvragen wat ze beter zouden willen hebben of wat ze willen veranderen, daarna gaan ze er moeite voor doen en zien ze het resultaat van hun moeite verdubbeld. Nu kwam Simón met 700 soles, anderhalf minimum loon, want ze wilden graag een generator kopen, zodat ze electrisch licht in de kerk zouden hebben. Het hoefde geen grote generator te zijn. Na wat onderzoek is Ger met Simón een generator van 1 1/12 kw. gaan kopen. ‘k Heb er niet aan gedacht om het gezicht van Simón op de foto te zetten toen ze terug kwamen. Hij straalde, wát een vooruitgang voor de kerk. Een kerk die een paar jaar geleden nauwelijks een paar soles (Peruaanse munteenheid) bij elkaar kon krijgen en die door de bouw van hun prachtige kerk, meer een éénheid zijn geworden, veel leden erbij hebben gekregen en vooral gelóóf hebben gekregen voor vooruitgang.
Zo is er elke dag wel iets in deze tijd van voorbereiding, niet alleen van de bruiloft van Judith, maar ook van het nieuwe seizoen. Begin april zullen we de eerste vergadering met alle leiders hebben in Sucre, 4 uur rijden van hier. Daar hopen we het jaarprogramma voor 2009 te presenteren, maar vooral elkaar weer te ontmoeten en iedereen ziet daar naar uit. Voor sommigen is het een hele dagreis, lopend om er te komen, voor anderen zelfs anderhalve dag, maar meestal is iedereen er. Hiervan zullen we zeker verslag doen in een volgende bijdrage.
Een hartelijke groet van,
Ger en Froukje uit Cajamarca.
