Weer in Cajamarca
De koffers zijn
weer uitgepakt en het lijkt net of we nooit zijn weggeweest. Na 4 maanden in
Nederland zijn we weer in Cajamarca. Het is wel even omschakelen na de vanzelfsprekendheid
in Nederland van drinkwater uit de kraan en ook nog warm als je wilt, naar de
situatie hier, waar we niet vanzelfsprekend kunnen rekenen op water en waar we
het water om te drinken eerst filteren en daarna voor de zekerheid nog een keer
koken. Het went wel gauw. We missen nu de lente in Nederland, en het lijkt erop
dat die nu goed doorbreekt. Hier is het nog de regentijd, maar ´s morgens is
het droog en kunnen we boven op het terras in de zon een kopje koffie drinken.
 |
AIPA – de lokale organisatie waaronder we werken
|
Deze maand,
maart, is het 30!!! jaar geleden dat we hier in Peru kwamen met onze toen nog
kleine kinderen. Er is veel gebeurd in die tijd en vaak kunnen we ook nog
genieten van de vrucht. We komen bijvoorbeeld weer in contact met mannen waar
we destijds in Huancayo mee werkten, die nu zelf leiders zijn. De jaarlijkse
vergadering van de lokale organisatie van kerken waar we mee werken, is een
ontmoetingsplek voor kerkleiders van Noord tot Zuid, ook van vrienden van
vroeger.
Het is een
relatief kleine organisatie, maar werkzaam in vele delen van het land. Daardoor
is het werk ook heel gevarieerd. Iedereen vertelt waar hij/zij mee bezig is. We
horen prachtige verhalen, maar horen ook van de enorme nood die er is. Gebieden
waar nauwelijks het evangelie wordt gebracht, of waar veel sektes voet aan de
grond krijgen, omdat ze met allerlei cadeautjes komen om de mensen te trekken. Vaak
is er gebrek aan onderwijs, waardoor de ´eenvoudige´ leiders van de kerkjes
geen antwoord hebben op de dwaalleren waar veel mensen in tuinen.
Ontwikkelingen in de kerkjes
 |
Marciano-links en Gilmer-rechts
|
Er was tijd om
met onze voorgangers, Gilmer en Marciano, die er ook waren, bij te praten. We
werden bemoedigd, maar hoorden ook een paar verdrietige verhalen. We merken dat
juist het leiderschap van de kerken enorm wordt aangevallen. Waar Gilmer en
Marciano blijk geven van groei in hun bediening en in hun geloof, zijn er andere
leiders waar we vertrouwen in hadden, bezweken voor verleiding. En leiders
vallen nooit alleen. Omdat het meest kleine dorpen zijn waar ¨onze¨ kerkjes
zijn, wordt er extra gelet op het leven van de christenen. Dat moet ook kunnen.
Helaas zien we dat een dorpje als Cajén zwaar onder druk staat. Het was een
kerk met jonge gezinnen, een bloeiend zondagschoolwerk en we hadden er goede
hoop op dat ook daar een jeugdgroep zou komen. Nu zijn sommigen weggetrokken
naar de kust om werk te zoeken, maar anderen zijn in zonde gevallen, of zomaar
weggebleven. We kunnen ons dan zo machteloos voelen, maar in gebed binden we de
strijd aan. En we vragen jullie om ons daarbij te helpen. Gelukkig zijn er
positieve zaken die daar tegenover staan. Door de kindereetzaal van Pan de Vida
bij Gilmer, heeft hij contact gekregen met de ouders en daar zijn 2 Bijbelstudiegroepen
uit ontstaan. Ze gebruiken een discipelschapsprogramma. Nu zijn er 5 echtparen
die willen trouwen en sommigen willen zich ook laten dopen. Onder de
doopkandidaten is een catechete van de Katholieke kerk. Veelvuldig is zij
bespot en men geloofde niet dat het haar ernst was, maar meer en meer kwam ze
tot de overtuiging dat ze de Heer wilde volgen met haar hele hart.
Tijdens zo´n
vergadering is er gelegenheid om bij te praten en vooral jonge voorgangers te
bemoedigen en een hart onder de riem te steken. Als we dan ´s avonds voor het
slapengaan de balans opmaken, weten we weer waarom we in Perú werken.
Terug naar school
 |
Wilfredo maakt de schoolpakketten
|
Vlak voordat we
terugkwamen heeft Judith de basispakketten met schoolmaterialen klaargemaakt.
Een punt van zorg blijft steeds weer de communicatie met de dorpen in het
binnenland. De meeste voorgangers hebben wel een mobieltje, maar ze hebben niet
altijd bereik. Judith probeert op vele manieren berichten door te sturen. Uiteindelijk
is het toch weer gelukt om 194 kinderen van een schoolpakket te voorzien. Het
is ieder jaar weer een enorme klus en we zijn elke keer weer enorm blij als het
achter de rug is. Morgen kan ik de beurzen klaar maken voor de middelbare
school. De jonge mensen die een 7 gemiddeld gehaald hebben op hun schoolrapport
krijgen een beurs voor de middelbare school. Ook dit jaar zijn er weer 19
leerlingen die er op die manier recht op hebben. Het stimuleert de jongelui en
hun ouders om hun best te doen om vooruit te komen.
Samen met Gilmer
en Marciano hebben we besproken dat zij steeds meer verantwoordelijkheid op
zich zullen nemen en vooral zullen nadenken over de mogelijkheden tot training
van de leiders. Er is een soort verzadiging gekomen voor wat betreft de
conferenties. Sommigen komen omdat het van hen verwacht wordt, of omdat ze
anders geen recht hebben op de programma´s zoals schoolspullen en de beurzen,
maar gelukkig zijn er ook, die echt een verlangen hebben om meer te leren over
de Bijbel en het leiden van de kerk. Gilmer en Marciano zullen dit jaar zoeken
naar nieuwe manieren om de mensen bekwaam te maken en weerbaar als er moeilijke
situaties ontstaan. Hun inzet is groot en we zijn heel erg dankbaar dat deze
beide mannen uitgegroeid zijn tot evenwichtige, stabiele leiders. Samen hebben
zij direct invloed via de kerken op meer dan 1000 mensen. Zij hebben ons gebed
en onze steun heel hard nodig.
