Als je dit nummer van Z&G leest, heb je ongetwijfeld de vakantie al achter de rug. In het deel van de wereld waar demeeste zendelingen van Z&G werken, is dit voor de meesten onder hen juist de drukste tijd van het jaar. In elk geval voor Perú ! En dat hebben we gemerkt. Op het moment dat ik dit schrijf, hebben we trouwens nog een flink “druk blok” voor de boeg. En het is goed dat we er door de berichten samen (!) voor staan, want zonder gebed kan niemand onder ons met vrucht werken…..
Maar nu eerst een verslag van de activiteiten van de afgelopen tijd:
In het vorige nummer van ZG schreef ik dat we naar een plaats zouden gaan waar we nog nooit eerder geweest waren: Tupac Amaru ( genoemd naar een vrijheidsstrijder die door de Spanjaarden destijds op gruwelijke wijze werd vermoord ). Na een urenlange rit over practisch-onbegaanbare wegen kwamen we bij de kerk aan. Dezelfde avond begonnen we met een evangeliesatie-film.Het kerkgebouw was boven op een heuvel gebouwd en vandaar uit kon ik de hele omgeving goed zien en ik vroeg me af waarom ze de kerk dáár gebouwd hadden omdat er maar zo weinig huizen in de omtrek te zien waren….Maar ‘s avonds stroomde de kerk vol met mensen! We konden onze ogen niet geloven, want: waar kwamen al die mensen vandaan ? En zo was het élke avond. Sommige mensen moesten minstens 1 uur heen en dan nog 1 uur terug lopen over paadjes die wíj nauwelijks kunnen zien.
Overdag kregen de leiders onderricht over heel fundamentele zaken. En ook dan was de kerk behoorlijk vol, maar wel konden de mensen dan allemaal zitten. Onderwijs in deze omgeving is daarom zo enorm belangrijk, omdat er juist hier zo veel secten actief zijn; bid daarom veel voor onze mede-christenen in genoemd gebied.
Korte tijd daarna vertrokken we naar Malat. Een dorpje waar al verscheidene Nederlandse gasten met ons samen geweest zijn. Ook deze keer was dat het geval: nu was het de familie Driedonks uit Eindhoven. En ondanks het frequente bezoek van de ratten, vooral tijdens de nachtelijke uurtjes, hebben we het er erg goed gehad in Malat. En ik denk dat de familie Driedonks best bereid is om daar verslag van te doen…
Op dit moment zijn de Christenen daar bezig met het bouwen van een nieuw kerkgebouw, direkt in het centrum van het dorp. (aan de zgn. “plaza”). Daar worden alle belangrijke evenementen gehouden en bevinden zich de belangrijkste (!) gebouwen, zoals de medische post, de school enz. Omdat verschillende Nederlandse christenen geholpen hebben met het bouwen van de middelbare school en andere belangrijke zaken,heeft de communiteit de evangelische christenen deze plaats aangeboden: een prachtige mogelijkheid om in alles “aanwezig” te zijn, als “een spin in het web….” We zijn enorm dankbaar voor de goede contacten met oa. de medische post en de scholen. Zo hebben we deze keer alle film-avonden gehouden in het auditorium van de middelbare school, die elke avond weer afgeladen vol was; waaronder alle leraren met hun vrouwen. We verwachten veel van deze nieuwe fase van het werk in Malat en ook daarvoor vragen we je gebed.
En nadat een ander team nog lessen had gegeven in Celendín, was het moment aangebroken van het “verjaardags-feest” van “onze” gemeente in Cajamarca. Dit jaar was dat heel groots opgezet, want we hadden als “gastspreker” Kees Goedhart in ons midden. Helaas kon Kees dit keer “maar” alleen bij ons zijn, dat was dus wel jammer, maar verder was het enorm: tot op de dag-van-vandaag krijgen we nog steeds reacties van diverse personen, waaronder de leiding van de gemeente, van hoe geweldig ze die dagen hebben gevonden !! Een enorme hulp voor de gemeente in haar geheel, voor de echtparen enz. enz. Als afsluiting hadden we 2 dagen met de leiders uit de dorpen, waar wij werken, maar ook waar de leiders van “onze” kerk in Cajamarca werken. In totaal waren we met 130 mannen en vrouwen om onderwijs te ontvangen over leiderschap. In de 9 dagen dat Kees bij ons was, heeft hij 16 (!) studies gegeven….Als ik dit zo opschrijf, word ik er nog entoesiast over en ik hoop dat dat ook zo over komt ! Niemand zou er problemen mee hebben als Kees elk jaar minstens een week zou overkomen….
Het verhaal wordt wel erg lang dit keer, maar er gebeurt ook zó veel. Nadat Kees vertrokken was, werd er een seminar voor zondagschoolleiders gehouden in Piobamba. Het is denk ik niet nodig om nog eens dik te onderstrepen hóe belangrijk dit is, vooral in een land als Perú, waar zeker in de bergdorpen over het algemeen niets voor de kinderen in de kerk wordt gedaan. We hebben in de gemeente van Cajamarca gelukkig iemand die geweldig met kinderen kan werken: Alicia en zij maakt deel uit van ons team. Bid ook voor haar.
Begin augustus hielden we een jeugdweekend voor de regio Celendín. De voorbereidingen liepen nogal “stroef”, maar uiteindelijk werd het een heel bizonder fijn weekend met zo’n 55 jonge mensen. En: er werden “zaken gedaan” met God- en daar was alles om begonnen !!
Direkt ná dit weekend vertrokken Froukje en ik naar Cajén, een dorpje waar we weer overdag les hebben gegeven en ‘s avonds elke avond film. De gemeente heeft kort geleden een “complex” van kerk, pastoraal huis en keuken met eet”zaal” gebouwd en dat hebben ze heel goed gedaan. Het ziet er heel mooi uit en dat heeft ook weer een positieve uitwerking op heel het gemeente-gebeuren. We zien ook het effect op omliggende kleine gemeentetjes die zó aangespoord worden om te evangeliseren.
Op het moment dat ik dit zit te vertellen, zijn Froukje en ik net teruggekeerd van een “bezoek” aan onze eerste “standplaats” in Perú, waar we in 1983 met ons gezin aankwamen: Huancayo. De reden dat we daar nu weer naar toegingen was het 20-jarig bestaan van de school “Ebenezer” in Matahuasi. Froukje was daar de “promotora” van en heeft daar jaren-lang voor op de bres gestaan. Ze werd dan ook als een koningin binnen gehaald, maar daar kan zij zelf beter over vertellen !! Tot slot van mijn “verhaal” wil ik nog dit kwijt dat dit net de tijd was van de verschrikkelijke aardbeving, vooral in het gebied ten zuiden van Lima. De grond in Huancayo beefde behoorlijk, maar er was heel weinig schade, zoals ook in Cajamarca. Maar bid vooral voor de duizenden mensen die alles verloren hebben; dat de kerken een voorbeeld en dus een getuigenis, zullen zijn in het helpen van hun gedupeerde landgenoten.
Froukje schrijft:
Zoals Ger al schreef hebben we de laatste week in Huancayo doorgebracht. We logeerden bij de psycholoog, die ik destijds nog heb aangenomen. Al het andere personeel is al weer doorgestroomd naar andere plaatsen.
In 1996 droeg ik het “Onderwijscentrum voor integraal onderwijs” over aan de staat. Daarna heb je zelfs als directrice nauwelijks grip op personeelsbestand. De psycholoog Carlos is nu 20 jaar verbonden aan de school en heeft zich enorm ingespannen om het echt een school van dienstverlening te laten zijn. De meeste mensen in dit land hebben het zo druk met het hoofd boven water houden in elk opzicht, dat er niet of nauwelijks ruimte is voor dienstverlening. Toch zijn we daartoe geroepen, toch? Carlos had mij met nadruk gevraagd om tijdens de gesprekken en toespraken vooral de oorspronkelijke visie van “Ebenezer” te benadrukken. Dat bleek inderdaad nodig te zijn. We hopen nu en bidden dat alle gesprekken zullen beklijven. Speciaal onderwijs wordt hier alleen gedefinieerd op grond van het IQ van een kind. Kinderen met alle mogelijke leerproblemen om wat voor reden ook en een hoger IQ dan 70 vallen niet onder “speciaal” onderwijs en vallen dus tussen de wal en het schip. Er wordt momenteel veel aandacht besteed aan de hervorming van het onderwijs en daarbij hoort het “samen naar school”-gaan. In “Ebenezer” is dit altijd al een item geweest en ook nu konden we verschillende kinderen met het Down-syndroom en ook een meisje met o.a. spasticiteit geintegreerd zien meedoen. Hun klasgenoten gingen ook leuk met hen om. Toch zijn er personen die de school willen laten verdwijnen om allerlei dubbele redenen als afgunst, eigen belangen of onduidelijke redenen. De school heeft een groot draagvlak in de comuniteit van Matahuasi, het dorp waar intussen 6.000 mensen wonen. Met velen van de mensen van het dorp was het een hartelijk weerzien. Er waren veel ontmoetingen met bijbehorende maaltijden georganiseerd, en natuurlijk allerlei toespraken met zelfs een oorkonde van de burgemeester. Erg Peruaans en we hebben enorm genoten. Dat betekent o.a.:heel veel toespraken waarin er benadrukt wordt, dat er ”geen betere personen” zijn, dan de oprichters van de school. Op de officiële feestdag werd “misionero Ger” (dus) uitgenodigd om een “mensaje” (=boodschap) door te geven. Dat zijn dan de fantastische kansen die we hebben om aan toch wel invloedrijke personen, zoals burgemeesters, directeuren en rechters het evangelie te brengen: uitdagingen genoeg!!
Nu zijn we tot half september weer thuis en hebben dan nog een drietal activiteiten in en rondom Oxamarca (7 uur met de auto). Eén van deze activiteiten is een jeugdweekend voor de omgeving van Oxamarca. Elsy, onze hulp op velerlei gebied, Judith en Wilfredo organiseren het weekend en het scheelt heel veel dat we de organisatie van verschillende activiteiten kunnen uitbesteden. We genieten nog steeds van het kunnen werken in de “wijngaard”, ondanks dat de jaren gaan tellen.
Maar nu eerst een verslag van de activiteiten van de afgelopen tijd:In het vorige nummer van ZG schreef ik dat we naar een plaats zouden gaan waar we nog nooit eerder geweest waren: Tupac Amaru ( genoemd naar een vrijheidsstrijder die door de Spanjaarden destijds op gruwelijke wijze werd vermoord ). Na een urenlange rit over practisch-onbegaanbare wegen kwamen we bij de kerk aan. Dezelfde avond begonnen we met een evangeliesatie-film.Het kerkgebouw was boven op een heuvel gebouwd en vandaar uit kon ik de hele omgeving goed zien en ik vroeg me af waarom ze de kerk dáár gebouwd hadden omdat er maar zo weinig huizen in de omtrek te zien waren….Maar ‘s avonds stroomde de kerk vol met mensen! We konden onze ogen niet geloven, want: waar kwamen al die mensen vandaan ? En zo was het élke avond. Sommige mensen moesten minstens 1 uur heen en dan nog 1 uur terug lopen over paadjes die wíj nauwelijks kunnen zien.
Overdag kregen de leiders onderricht over heel fundamentele zaken. En ook dan was de kerk behoorlijk vol, maar wel konden de mensen dan allemaal zitten. Onderwijs in deze omgeving is daarom zo enorm belangrijk, omdat er juist hier zo veel secten actief zijn; bid daarom veel voor onze mede-christenen in genoemd gebied.
Korte tijd daarna vertrokken we naar Malat. Een dorpje waar al verscheidene Nederlandse gasten met ons samen geweest zijn. Ook deze keer was dat het geval: nu was het de familie Driedonks uit Eindhoven. En ondanks het frequente bezoek van de ratten, vooral tijdens de nachtelijke uurtjes, hebben we het er erg goed gehad in Malat. En ik denk dat de familie Driedonks best bereid is om daar verslag van te doen…
Op dit moment zijn de Christenen daar bezig met het bouwen van een nieuw kerkgebouw, direkt in het centrum van het dorp. (aan de zgn. “plaza”). Daar worden alle belangrijke evenementen gehouden en bevinden zich de belangrijkste (!) gebouwen, zoals de medische post, de school enz. Omdat verschillende Nederlandse christenen geholpen hebben met het bouwen van de middelbare school en andere belangrijke zaken,heeft de communiteit de evangelische christenen deze plaats aangeboden: een prachtige mogelijkheid om in alles “aanwezig” te zijn, als “een spin in het web….” We zijn enorm dankbaar voor de goede contacten met oa. de medische post en de scholen. Zo hebben we deze keer alle film-avonden gehouden in het auditorium van de middelbare school, die elke avond weer afgeladen vol was; waaronder alle leraren met hun vrouwen. We verwachten veel van deze nieuwe fase van het werk in Malat en ook daarvoor vragen we je gebed.
En nadat een ander team nog lessen had gegeven in Celendín, was het moment aangebroken van het “verjaardags-feest” van “onze” gemeente in Cajamarca. Dit jaar was dat heel groots opgezet, want we hadden als “gastspreker” Kees Goedhart in ons midden. Helaas kon Kees dit keer “maar” alleen bij ons zijn, dat was dus wel jammer, maar verder was het enorm: tot op de dag-van-vandaag krijgen we nog steeds reacties van diverse personen, waaronder de leiding van de gemeente, van hoe geweldig ze die dagen hebben gevonden !! Een enorme hulp voor de gemeente in haar geheel, voor de echtparen enz. enz. Als afsluiting hadden we 2 dagen met de leiders uit de dorpen, waar wij werken, maar ook waar de leiders van “onze” kerk in Cajamarca werken. In totaal waren we met 130 mannen en vrouwen om onderwijs te ontvangen over leiderschap. In de 9 dagen dat Kees bij ons was, heeft hij 16 (!) studies gegeven….Als ik dit zo opschrijf, word ik er nog entoesiast over en ik hoop dat dat ook zo over komt ! Niemand zou er problemen mee hebben als Kees elk jaar minstens een week zou overkomen….Het verhaal wordt wel erg lang dit keer, maar er gebeurt ook zó veel. Nadat Kees vertrokken was, werd er een seminar voor zondagschoolleiders gehouden in Piobamba. Het is denk ik niet nodig om nog eens dik te onderstrepen hóe belangrijk dit is, vooral in een land als Perú, waar zeker in de bergdorpen over het algemeen niets voor de kinderen in de kerk wordt gedaan. We hebben in de gemeente van Cajamarca gelukkig iemand die geweldig met kinderen kan werken: Alicia en zij maakt deel uit van ons team. Bid ook voor haar.
Begin augustus hielden we een jeugdweekend voor de regio Celendín. De voorbereidingen liepen nogal “stroef”, maar uiteindelijk werd het een heel bizonder fijn weekend met zo’n 55 jonge mensen. En: er werden “zaken gedaan” met God- en daar was alles om begonnen !!
Direkt ná dit weekend vertrokken Froukje en ik naar Cajén, een dorpje waar we weer overdag les hebben gegeven en ‘s avonds elke avond film. De gemeente heeft kort geleden een “complex” van kerk, pastoraal huis en keuken met eet”zaal” gebouwd en dat hebben ze heel goed gedaan. Het ziet er heel mooi uit en dat heeft ook weer een positieve uitwerking op heel het gemeente-gebeuren. We zien ook het effect op omliggende kleine gemeentetjes die zó aangespoord worden om te evangeliseren.
Op het moment dat ik dit zit te vertellen, zijn Froukje en ik net teruggekeerd van een “bezoek” aan onze eerste “standplaats” in Perú, waar we in 1983 met ons gezin aankwamen: Huancayo. De reden dat we daar nu weer naar toegingen was het 20-jarig bestaan van de school “Ebenezer” in Matahuasi. Froukje was daar de “promotora” van en heeft daar jaren-lang voor op de bres gestaan. Ze werd dan ook als een koningin binnen gehaald, maar daar kan zij zelf beter over vertellen !! Tot slot van mijn “verhaal” wil ik nog dit kwijt dat dit net de tijd was van de verschrikkelijke aardbeving, vooral in het gebied ten zuiden van Lima. De grond in Huancayo beefde behoorlijk, maar er was heel weinig schade, zoals ook in Cajamarca. Maar bid vooral voor de duizenden mensen die alles verloren hebben; dat de kerken een voorbeeld en dus een getuigenis, zullen zijn in het helpen van hun gedupeerde landgenoten.
Froukje schrijft:
Zoals Ger al schreef hebben we de laatste week in Huancayo doorgebracht. We logeerden bij de psycholoog, die ik destijds nog heb aangenomen. Al het andere personeel is al weer doorgestroomd naar andere plaatsen.
In 1996 droeg ik het “Onderwijscentrum voor integraal onderwijs” over aan de staat. Daarna heb je zelfs als directrice nauwelijks grip op personeelsbestand. De psycholoog Carlos is nu 20 jaar verbonden aan de school en heeft zich enorm ingespannen om het echt een school van dienstverlening te laten zijn. De meeste mensen in dit land hebben het zo druk met het hoofd boven water houden in elk opzicht, dat er niet of nauwelijks ruimte is voor dienstverlening. Toch zijn we daartoe geroepen, toch? Carlos had mij met nadruk gevraagd om tijdens de gesprekken en toespraken vooral de oorspronkelijke visie van “Ebenezer” te benadrukken. Dat bleek inderdaad nodig te zijn. We hopen nu en bidden dat alle gesprekken zullen beklijven. Speciaal onderwijs wordt hier alleen gedefinieerd op grond van het IQ van een kind. Kinderen met alle mogelijke leerproblemen om wat voor reden ook en een hoger IQ dan 70 vallen niet onder “speciaal” onderwijs en vallen dus tussen de wal en het schip. Er wordt momenteel veel aandacht besteed aan de hervorming van het onderwijs en daarbij hoort het “samen naar school”-gaan. In “Ebenezer” is dit altijd al een item geweest en ook nu konden we verschillende kinderen met het Down-syndroom en ook een meisje met o.a. spasticiteit geintegreerd zien meedoen. Hun klasgenoten gingen ook leuk met hen om. Toch zijn er personen die de school willen laten verdwijnen om allerlei dubbele redenen als afgunst, eigen belangen of onduidelijke redenen. De school heeft een groot draagvlak in de comuniteit van Matahuasi, het dorp waar intussen 6.000 mensen wonen. Met velen van de mensen van het dorp was het een hartelijk weerzien. Er waren veel ontmoetingen met bijbehorende maaltijden georganiseerd, en natuurlijk allerlei toespraken met zelfs een oorkonde van de burgemeester. Erg Peruaans en we hebben enorm genoten. Dat betekent o.a.:heel veel toespraken waarin er benadrukt wordt, dat er ”geen betere personen” zijn, dan de oprichters van de school. Op de officiële feestdag werd “misionero Ger” (dus) uitgenodigd om een “mensaje” (=boodschap) door te geven. Dat zijn dan de fantastische kansen die we hebben om aan toch wel invloedrijke personen, zoals burgemeesters, directeuren en rechters het evangelie te brengen: uitdagingen genoeg!!Nu zijn we tot half september weer thuis en hebben dan nog een drietal activiteiten in en rondom Oxamarca (7 uur met de auto). Eén van deze activiteiten is een jeugdweekend voor de omgeving van Oxamarca. Elsy, onze hulp op velerlei gebied, Judith en Wilfredo organiseren het weekend en het scheelt heel veel dat we de organisatie van verschillende activiteiten kunnen uitbesteden. We genieten nog steeds van het kunnen werken in de “wijngaard”, ondanks dat de jaren gaan tellen.
