Tussen Nederland en Perú

Lieve mensen,

De tijd in Nederland zit er bijna weer op. Wij gaan over twee weekjes weer terug op onze thuisbasis in Cajamarca, maar hebben genoten van de vele ontmoetingen die we tijdens ons werkverlof hebben gehad. De twee maanden die we in Nederland waren, waren erg intensief; de weekenden vol met spreekbeurten en presentaties en ook verschillende presentaties in de week. Wat is het fijn om iedereen van aangezicht tot aangezicht te zien. De hedendaagse media stellen ons in staat om vrijwel op elk moment met wie dan ook in contact te treden, maar elkaar in de ogen te kijken is toch iets onvervangbaars. Heel hartelijk dank voor de vele blijken van belangstelling en liefde, die we mochten ontvangen. De tijd was weer eens te kort om alle mensen te zien of op bezoek te ontvangen en we hopen D.V. volgend jaar door te gaan met bezoeken en spreekbeurten. Vanaf 2012 hopen we 4 maanden per jaar in Nederland te wonen om belastingtechnische en administratieve redenen, maar vooral ook om onze kleinkinderen wat vaker te zien. Ze groeien zo snel en we missen op afstand heel veel.

In Cajamarca zullen we Oud en Nieuw met onze dochters Sanne en Judith met hun gezinnen vieren. Het zal een fijn thuiskomen zijn. Marco en Sanne hebben we met hun dochters niet meer gezien sinds vorig jaar november en dat is wel een heel lange tijd. Het went nooit om elkaar zo weinig te zien, maar we genieten er des temeer van als ze een paar weekjes bij ons zijn en we elke dag met elkaar kunnen optrekken.

Tijdens ons verblijf in Nederland hebben we zeer regelmatig contact gehad met Judith, want ze nam samen met haar man Wilfredo, de zaken waar en die waren er vele. Behalve het “gewone” programma wat gepland was, waren er veel politieke ontwikkelingen die sterke invloed hadden op de gang van zaken. Ze hebben hierover geschreven op hun weblog: www.judithprakken.blogspot.com

Judith schrijft over de Seminar voor kinderleiding:

Anders dan gepland

Kinderwerkers van 7 dorpen uit het binnenland

Afgelopen weekend hebben we de laatste activiteit van dit jaar mogen uitvoeren: een seminar voor de kinderwerkers van de dorpjes van het binnenland. Om een idee te geven hoe de zaken hier toch vaak anders gaan dan gepland...

Het was even spannend of we, na bijna twee weken stakingen en beperkt vervoer in onze regio (zie eerdere berichten op ons blog), de zondagsschool-seminar door konden laten gaan. Ook de materialen die we hadden besteld uit Lima, waren nog niet aangekomen, omdat de wegen geblokkeerd waren. Daarnaast had Alicia, de lerares die de seminars verzorgt, 10 dagen ervoor een voorspoedige, maar toch ingrijpende operatie gehad en moest ze nog rust houden. We konden de seminar ook niet een week opschorten, omdat deze gericht was op het kerstprogramma, dat met de kinderen zou moeten worden ingestudeerd vóór die tijd.

De wegen gingen net op tijd open

Vijf december werden de wegen weer geopend, drie dagen vóór de seminar, en konden de kinderwerkers uit het binnenland gelukkig toch naar de stad komen. Toch moesten we manieren vinden om iedereen op de hoogte te stellen dat alles toch doorging, en dat valt niet mee, als je t hebt over streken waar geen elektriciteit of telefoon is. Via via, werden de meesten op tijd gewaarschuwd; als er bijvoorbeeld toevallig mensen uit hun dorp in de grotere dorpen naar de markt gingen. Uiteindelijk is het gelukt om met de leiders van zeven dorpen, in Cajamarca, van donderdagavond tot zaterdagmiddag een goed programma te doen.

De lessen hebben we voornamelijk in het kleine appartementje van Alicia kunnen doen, waar ze regelmatig even op bed kon liggen. Ook al moesten de leraressen, die normaal gesproken Alicia helpen, lessen op de school inhalen en konden ze dus niet meewerken, hebben we allemaal kunnen bijdragen aan een goed verloop. Pauline (inmiddels wel bij jullie bekend) was de rechterhand van Alicia in de lessen: materialen kopen, kopietjes maken, knippen, plakken, verven, enz. Wilfredo en Judith zorgden dat de mensen in de kerk konden slapen en eten, en ook dat de kerstpakketten voor de kerken klaar-om-mee-te-nemen zouden zijn. Zuster Melchora zorgde zoals altijd voor heerlijke maaltijden, al was ook dat met kunst en vliegwerk, want tussendoor was het fornuis stuk, dus ook daarin hebben we onze creativiteit kunnen laten zien.

Hergebruik en recycling

Omdat veel dorpen verafgelegen zijn, let Alicia er altijd goed op dat de materialen die ze nodig hebben voor, bijvoorbeeld in dit geval: kerstversiering, goed te verkrijgen of gerecycled zijn. Zo leert ze hen Wc-rollen om te toveren in mooie kandelaars, oude posters in mooie vormpjes te knippen voor slingers en vooral ook de kinderen mee te laten doen in alle voorbereidingen van het kerstfeest. 

Theaterstuk: de Engel en Maria

(achteraan links: Pauline en Alicia zittend in de deur)

De kinderen leren ieder jaar ook een toneelstukje, dat ze opvoeren voor de hele kerk op kerstavond. Voor de hele verlegen kinderen van het binnenland is dit een hele uitdaging, maar ook altijd weer een succes. De leraren studeren het eerst tijdens de seminar samen in, zodat Alicia wat kan bijsturen en dan gaan ze het in hun dorpen de kinderen aanleren. Op deze manier leren ze de komst van de redder echt “levend” te maken en dit te gebruiken als evangelisatiemiddel voor de rest van het dorp, dat altijd voor kerst in de kerk komt kijken.

Kerstpakketten

We hebben een goede tijd gehad samen, de kinderwerkers zijn bepakt en bezakt naar huis gegaan. Sommigen moeten na een paar uur in de busjes, nog een paar uur verder lopen met de grote pakketten op hun rug. Ieder kind zal dit jaar een boekje met een Bijbelverhaal krijgen, een mooie sleutelhanger en armbandje erbij (zie foto’s onderaan). De zondagsscholen hebben een tamboerijn gekregen en de twee dopen waar wel elektriciteit is, twee CD´s met nieuwe kinderliedjes. In totaal zijn er 263 kinderen in deze zeven dorpen die het hele jaar door Bijbelonderwijs hebben gevolgd. Er worden in totaal zo´n 700 mensen verwacht in de verschillende vieringen in de kerken, waarvan zo’n 20% van buiten de kerk is. Denkt u ook aan hen in Uw gebeden in deze dagen?

Rest ons jullie allemaal een heel gelukkig Nieuwjaar te wensen vol van de aanwezigheid van onze Heer. We hebben Hem meer dan ooit nodig.

Hartelijke groet,

Ger en Froukje

Wilfredo en Judith

Inhoud van een kerstpakket

Alle zes dozen moeten in grote zakken mee

Wilt U ons in NL ontmoeten?

We zullen de komende tijd in de volgende gemeentes zijn waar we U graag opntmoeten:

Woensdagavond 16 November:

• Volle Evangelie Gemeente Sion - Gorinchem
  Schelluinsestraat 6, 4203NL Gorinchem

Donderdagmiddag 17 November:

• 55+ Kern van de Evangelische Gemeente de Lichtstad - Eindhoven

Zondagochtend 20 November:

• Evangelische Gemeente de Lichtstad - Eindhoven ZUID
  De Fontein ADRES: Wegedoornlaan 2b, 5646 AC EINDHOVEN

Zondag 27 November:

• Ochtend: Gemeente Driebergen - Zeist
  ADRES: Chr. College Zeist, Graaf Adolflaan 4, ZEIST
• Avond: Bussum

Zondagochtend 4 December:

• Euregio Christen Gemeente Bocholt - Aalten
  ADRES: Hogestraat 52, 7122 BW Aalten

Dinsdagavond 6 December:

• Evangeliegemeente Spoorzicht Winterswijk
  ADRES: Tuunterstraat 39, 7101 EE Winterswijk

Zondagochtend 11 December:

• Evangelie Gemeente Morgenstond Nieuwegein
  ADRES: Oosterlichtcollege, Dieselbaan 10 te Nieuwegein

Woensdagmiddag 14 December:

• De Schutse Rotterdam
  Jacob Loisstraat 37, 3033 RC Rotterdam

Zondagochtend 18 December:

• Evangelische Gemeente de Lichtstad - Eindhoven NOORD
  De Akker ADRES: Smetsakker 47, EINDHOVEN

In Nederland én in Perú

Werkbezoek in Nederland

Deze keer schrijven we vanuit een koud Nederland. De laatste leidersconferentie in Cajamarca was begin oktober en meteen daarna konden we de koffers klaarmaken voor ons verlof in Nederland van 2½ maand.

Dat betekent niet dat er in deze tijd niets meer gedaan wordt in Cajamarca, want in onze afwezigheid zijn Wilfredo en Judith verantwoordelijk voor het goede verloop van “zaken”. Judith heeft een lange lijst van activiteiten die nog gedaan moeten worden in deze maanden. Onder anderen moet de behandeling van sommige kinderen van het revalidatieprogramma gewoon doorgaan, waarvoor ze vooral als tussenpersoon dient.

Zondagsschool-seminar





Alicia geeft les aan de kinderwerkers

 Begin december zal de tweede seminar voor de zondagschoolleiders zijn. Ze komen dan naar Cajamarca, want de regentijd begint langzamerhand en dan is het moeilijk om met openbaar vervoer naar het binnenland (de campo) te reizen. Judith verzorgt het logistieke gedeelte, zoals de coördinatie zodat ze er op tijd zullen zijn, onderkomen en te eten zullen hebben, en ook dat er kerstpakketten zijn voor elk dorp waar een zondagschool functioneert.

We moedigen de kerken aan om een groot evangelisatie-feest te organiseren voor het hele dorp. Tijdens deze seminar krijgen ze werkmateriaal mee om de komst van de Redder op een speciale manier met de kinderen en ouderen te vieren. De kinderen studeren een paar weken van te voren een toneelstuk in, en voeren dit op kerstnacht op voor de kerk en het hele dorp dat komt kijken. In de kerstpakketten krijgen ze lekkernijen mee, die ze voorheen nooit in het dorp hadden kunnen krijgen, zoals kerstbrood en chocoladetabletten voor warme chocola. Daarnaast krijgen de kinderen een boekje met een Bijbelverhaal en een leuke sleutelhanger met een Bijbeltekst. Het is steeds weer een hele organisatie, maar zeker de moeite waard als we later de verslagen lezen over het Kerstfeest en hoeveel mensen er aan hebben mogen deelnemen in de verst gelegen dorpjes.



Kerstfeest in het regenachtige binnenland

Bijdrage van de kinderen tijdens de kerstviering



Moeilijke situaties

Soms gebeuren er in onze afwezigheid ook onverwacht zaken die ook veel energie kosten, vooral emotioneel. Terwijl ik dit schrijf moet ik denken aan een paar dagen geleden, dat Judith ons vertelde dat de voorganger van Oxamarca naar Cajamarca was gekomen. Zijn moeder werd met de ambulance naar Cajamarca gebracht (eerst twee uur naar Celendin en toen na stabilisatie 3 uur naar Cajamrca), maar het ging niet goed met haar. Ondanks de vele onderzoeken werd er door de artsen niet snel genoeg gereageerd op de uitslagen van die onderzoeken en ging het snel bergafwaarts met Gilmers moeder. Zij stierf de volgende dag. Gilmer moest toen meteen organiseren dat de kist met het lichaam van zijn moeder weer teruggebracht werd naar Oxamarca. Men moet zelf deze zaken organiseren. Er is nauwelijks tijd om te beseffen dat een geliefd persoon is overleden. Er moet té veel geregeld worden. Wilfredo en Judith hebben daar gelukkig in kunnen bijstaan. Ook in deze situaties is ons huis in Cajamarca een uitvalbasis voor alle activiteiten en een ontmoetingspunt voor de familie. We zijn heel blij dat dit ondanks onze afwezigheid mogelijk is. Maar wát zouden we in zo’n situatie graag bij Gilmer en zijn familie willen zijn en samen met hem rouwen om het verlies van zijn moeder; wij kenden haar ook heel goed. Vanuit Nederland bidden wij voor de aanwezigheid van God in deze situatie.

Nederlandse vrijwilligster

Pauline in Oxamarca

Sinds september is Pauline als vrijwilligster voor een half jaar in Cajamarca. Zij heeft meegedaan met het programma van de conferentie en de training voor de jeugdleiders, maar zij is ook zelfstandig naar Oxamarca geweest om het kinderwerk en jeugdwerk daar te ondersteunen. Haar indrukken en belevenissen schrijft ze regelmatig in haar BLOG: http://www.paulinegrim.blogspot.com/  Het is leuk om te zien hoe iemand kan groeien in zijn geestelijk en natuurlijk leven door zich in te zetten voor anderen. Judith begeleidt Pauline in de realisatie van de doelstellingen die van te voren zijn besproken.

Een eigen plekje

Tot eind december zijn we nog in Nederland. We verblijven in Terwolde, waar we een vakantiechaletje hebben kunnen kopen. Het is een geweldige ervaring om weer koffie te kunnen drinken uit de kopjes, die meer dan 10 jaar opgeborgen zijn geweest. We kunnen onze benen weer steken onder onze eigen tafel, enz. Al moet er nog veel aan gebeuren voordat we er comfortabel kunnen slapen en wonen, het voelt toch al meer eigen.

Op vele plaatsen mogen we van het werk in Cajamarca vertellen. We mogen weer veel vrienden ontmoeten, en vooral zijn we heel blij dat we onze kinderen en kleinkinderen even van dichtbij mogen meemaken. Graag willen we D.V. elk jaar een paar maanden naar Nederland komen om verschillende persoonlijke en praktische redenen. Daarnaast hopen we “gewoon” door te kunnen gaan, samen met Wilfredo en Judith, met het werk dat de Heer ons opgedragen heeft om in Perú namens u/jullie te doen. We doen het met vreugde!!

Rest ons om jullie gezegende Kerstdagen toe te wensen en een Gelukkig Nieuwjaar:

¡Feliz Navidad y Próspero Año Nuevo!

Hartelijke groeten,

Ger en Froukje Prakken

Aflsuiting van het Werk met de Leiders van de Kerkjes van het Binnenland

Samen in Cajamarca

De laatste conferentie met de kerkleiders van dit jaar is voorbij. We hadden deze conferentie samen met de evaluatievergadering gepland, zodat ze dan slechts één maal hoefden te reizen. Sommigen moeten eerst een paar uur lopen en vervolgens verder met de melkwagen. Ook aan het begin van dit jaar hadden we, op hun verzoek, de eerste vergadering samen met de eerste conferentie gepland, maar dit viel toch een beetje tegen, omdat dit voor de mensen betekent dat ze een week weg van huis zijn, niet op het land kunnen werken en ook lang weg van de kerk zijn. Volgend jaar zullen we dus het programma hierop aanpassen. Het is fijn dat de mensen meedenken en dat we samen het jaarprogramma kunnen samenstellen.

Tijdens zo’n vergadering worden de uitgevoerde programma’s en projecten geëvalueerd, maar ook de nieuwe projecten besproken voor het volgende jaar. Toen we begonnen met dit werk, zagen we dat de mensen vaak geen toekomstplannen hadden voor de kerk. Alles bleef bij hetzelfde. Nu zien we dat ze geleerd hebben om een jaarplanning te maken en ook dat ze gaan sparen voor de aanschaf van bijvoorbeeld stoelen in de kerk, of een kerkbibliotheek met naslagwerk. Vooral het programma van verdubbeling van de kostprijs heeft daartoe erg gestimuleerd. De kerken kunnen een verzoek met een begroting indienen voor bijv. de aanschaf van muziekinstrumenten en als zij de helft gespaard hebben, leggen wij vanuit de fondsen die we hebben de andere helft erbij. Dat gebeurt ook bij de bouw van nieuwe kerkjes of van een logeerhuis bij de kerk. Voorheen was het nauwelijks mogelijk dat er een inbreng kwam van de mensen zelf. Nu worden zij gestimuleerd om gestalte te geven aan eigen ideeën en plannen.

Elke keer als we in zo´n conferentie een paar dagen samen zijn, genieten we van de positieve ontwikkeling die we mogen zien bij de mensen. Ze leren steeds beter omgaan met Bijbels naslagwerk en vooral om samen een thema uit te werken. Dat zijn vaak “normale” zaken in Nederland, maar hier is het speciaal als mensen leren meedenken en zelfs gestimuleerd worden om eigen meningen te ontwikkelen. Na een workshop over verschillende soorten van leiderschap (democratisch, autoritair of passsief), kregen we verassende reacties en hele positieve conclusies die ze zelf met de rest deelden. Elke keer merken we weer dat we tijd te kort komen om alles te bespreken wat we willen en voor iedereen aandacht te hebben.

Veel aandacht is er deze keer ook besteed aan hun roeping als leider van de kerk. Wat houdt mijn bediening in, hoe maak ik discipelen, enz. Opvolging in leiderschap is ook hier een kwetsbaar onderwerp. Hoewel we met een flinke groep mensen waren, waren er toch enkele kerken die het hele jaar niet bij de conferenties zijn geweest.

Door de bezoeken van de presbyters (oudsten) wisten we dat er veel kritiek was en vooral een ongezonde rebellie. In juni hebben we een vermanende brief geschreven, ondertekend door het team van beide voorgangers, de presbyters en onszelf. We kregen een enkele reactie, maar zagen geen verandering van houding. Ondanks verschillende bezoeken, leek er een onverschilligheid bestaan ten aanzien van het aanbod van trainingen voor de leiders, de jeugdleiders en de zondagschoolleiders.

Tijdens de conferentie kwam er ineens een telefoontje van één van de kerken. Ze zochten weer contact en deze week was er een andere kerk, die ronduit vroeg hoe ze weer in contact konden komen met de rest. We zijn hier uiteraard heel erg blij mee en verwachten een vervolg. Het vervolg-initiatief ligt nu helemaal bij deze broeders en wij zijn blij met dit eerste begin. Tijdens ons verlof in Nederland staan er nog een paar interne vergaderingen met de voorgangers van Sucre en Oxamarca op de agenda en we hopen dat er dan een vervolg komt op dit eerste nieuwe begin.

Rehabilitatie van kinderen

Een tijd geleden hebben we eens geschreven over Patricia (13 jaar), het meisje met de heup-luxatie waar we geen geld voor hadden, omdat het Lilianefonds moet bezuinigen. We kregen van een privéfonds in Nederland geld voor deze operatie en er werd een begin gemaakt met onderzoeken in Lima. Het bleek zelfs gecompliceerder dan we dachten. Ze zou na de heupoperatie ook nog een ruggewervel-operatie moeten ondergaan. We hebben veel overleg gezocht met de grootouders, door wie ze wordt opgevoed. In eerste instantie wilden ze wel meewerken, maar toen bleek dat de (groot)moeder 3 maanden in Lima voor Patricia zou moeten zorgen, terwijl die een gipscorset zou krijgen na de operatie, kwamen er allerlei bezwaren. De oma/moeder zou niet tegen het klimaat in Lima kunnen, zij kon niet tegen de drukte daar, ze voelde zich niet bekwaam om voor Patricia te zorgen, enz., enz. Dit alles terwijl de operatie en dokterskosten grotendeels betaald zouden worden. De prognose voor Patricia is niet positief. Als er niet operatief wordt ingegrepen, zal zij hoe langer hoe krommer groeien, niet meer kunnen lopen en problemen krijgen met longen en hart. Ondanks dat deze prognose aan de (groot)ouders is verteld en we zelfs sociale pressie via de communiteit hebben proberen uit te oefenen, heeft de familie nu afgehaakt. Ze zijn niet bereikbaar en mijden nog elk contact.

Gelukkig kunnen we ook een andere geschiedenis vertellen: Lisbeth (13 jaar) werd aan haar scheve voet geopereerd, ze was geboren met een klompvoet. Ze is eind januari met haar vader naar Lima gegaan en in april geopereerd. De operatie is goed gelukt en in juni kwam ze met orthopedische schoenen goed lopend terug uit Lima. Deze week kwam ze met haar moeder voor controle naar Cajamarca. Ze kan nu behoorlijk goed lopen en zelfs hollen. Ze kan samen met haar vriendinnen touwtje springen en deelnemen aan de meisjesvoetbalclub van het dorp. Heel bijzonder is ook dat ze ondanks de 3 maanden schoolverzuim door haar verblijf in Lima, ze eind van dit jaar toch over kan gaan naar de 6e klas (groep 8). We zijn enorm blij voor haar en voor de mogelijkheid die we hadden om haar te helpen.

Vanaf de derde week van oktober zijn we voor 2 maanden in Nederland en hopen velen persoonlijk te ontmoeten in de bezoeken die we aan de verschillende gemeentes kunnen afleggen.

Hier is een filmje van Lisbeth te zien:

http://www.youtube.com/watch?v=YmojJ08vTDo

Over het jeugdleiders-trainingsweekend

Wilfredo en Judith schreven over de training van afgelopen weekend:

Jeugdleiders in Cajamarca

Afgelopen weekend hebben we ‘t laatste trainingsweekend van dit jaar gevierd, met 12 jeugdleiders van 4 verschillende dorpen. Ze komen jaarlijks twee keer naar Cajamarca om vorming, materiaal en Bijbelonderwijs te ontvangen en dit vervolgens toe te passen in hun eigen dorpen met hun eigen jongeren.

Wilfredo geeft Bijbelstudie



De leiders van de vier dorpen die gekomen zijn, zijn nu bijna twee jaar aan de slag met het jongerenwerk. Ze zijn uit eigen initiatief begonnen, omdat er geen doorlopende programma’s waren, geschikt en interessant voor de jeugd. Daarom vroegen ze om onze hulp. Jammer genoeg waren de twee nieuwe jeugdleiders, die dit jaar pas zijn begonnen, er nu niet bij. Ze zien de noodzaak voor jeugdwerk in hun dorpen wel, maar hebben het nog moeilijk om er vorm aan te geven en te volharden als sommige dingen anders gaan dan gepland of verwacht was. We hopen binnenkort contact hierover te hebben met hen en hen zodoende beter te kunnen begeleiden en aan te moedigen.

...

Lees meer op:
http://www.judithprakken.blogspot.com/

Vele wateren kunnen de Liefde niet blussen...

“Vele wateren kunnen de liefde niet blussen en rivieren spoelen haar niet weg. Al bood iemand alles wat hij bezit voor de liefde, smadelijk zou men hem afwijzen..” Hoogl 8:7

Bijzondere landschappen

Vorige week hebben we het tweede weekend met echtparen gehad. Deze keer was het in een klein dorpje wat “dichter” bij huis. De tocht naar Cajén duurt 3 ½ uur met eigen vervoer. Cajén ligt midden in de bergen. Als men er een huis wil bouwen moet er eerst een stuk van een berghelling vlak worden gemaakt. De uitzichten zijn er prachtig. Op een nacht heeft het heel hard geregend met veel hagel. De volgende dag zagen we in de verte een berg met een witte top. Het leek net of het een berg met sneeuw was, maar de dag daarop was het weer een gewone kale berg, want hier in het noorden van de Peruaanse Andes hebben we geen sneeuwtoppen. Een prachtig gezicht.

Weer een mooie groep

Er waren 17 echtparen gekomen, jong en oud. Onze voorganger uit Cajamarca en zijn vrouw, Godo en Teresa, gaven de lessen over communicatie, hanteren van conflicten en de rollen in het huwelijk en daarna kregen de mensen een vragenformulier waar ze konden opschrijven waar de problemen in hun relatie lagen. Als de echtparen weer bij elkaar kwamen lazen ze hun antwoorden aan elkaar voor en konden ze er over praten. Er waren weer verschillende vrouwen, ook jonge vrouwen, die niet konden lezen of schrijven, zodat Teresa en ik hen moesten helpen om hun ideeën op papier te krijgen. Sommigen hadden bijvoorbeeld nog nooit over de vraag nagedacht waarmee zij problemen hadden in hun communicatie, dus moesten we dan eerst uitleggen wat de bedoeling was. Het bleek weer dat de vrouwen onderling vaak meer vertrouwen hebben dan met hun man. De conferentie werd als heel nuttig en opbouwend ervaren, ook door de echtparen die (nog) geen christen zijn.

Een persoonlijk bezoek aan een dorp laat de mensen elke keer weer zien dat ze belangrijk zijn en vooral de moeite waard. De mensen van het binnenland voelen zich nog steeds vaak achtergesteld, niet door ons, maar door de regering, door de mensen van de stad, de organisaties als de gezondheidszorg en de onderwijsinstellingen. We zijn blij om hen te kunnen motiveren om vooruitgang te zoeken voor hun gezin en hun communiteit. Je kunt het zien aan de kerk. Die ziet er al veel beter uit dan toen we met dit werk begonnen. De vloer is van cement, er zijn goede stoelen om op te zitten in plaats van ongemakkelijke houten banken, en in de keuken is een houtfornuis gebouwd met een schoorsteen in plaats van een vuurtje in een hoek op de vloer, zodat de keuken niet vol rook staat als er gekookt wordt.

Komende tijd

Komend weekend leiden Judith en Wilfredo een training voor jeugdleiders. Er komen jeugdleiders van 6 verschillende dorpen. We zijn heel erg blij met dit werk. Een paar jaar geleden werd er op dit gebied niets gedaan en was er nauwelijks jeugd in de kerken. Meisjes kregen met 15-17 jaar al kinderen en de jongens trokken weg uit de dorpen om aan de kust te gaan werken. Nu worden er in verschillende dorpen middelbare scholen gesticht en gaan er ook steeds meer meisjes naar de middelbare school, onder anderen ook door de beurzen die we kunnen bieden. Het niveau is niet altijd erg hoog, maar het geeft wel aan dat de interesse wat meer wordt om hogerop te komen; dat ze niet meer tevreden zijn met huwelijken die gesloten worden in de teenertijd en al jong de verantwoordelijkheid hebben over kinderen, die vaak niet gepland zijn.

Tijdens het trainingsweekend krijgen de jeugdleiders een paar motivatiepreken en lessen in theater en interactieve bijbelstudies uitwerken. Ze krijgen ook materiaal mee en uitleg hoe ze daarmee moeten werken. Tijdens het weekend kunnen ze daar dan mee oefenen. Dit jaar is het tweede jaar dat deze trainingen worden gegeven en we zien resultaten en groei bij de mensen die de trainingen volgen. In de jeugdweekenden komt dat vooral tot uiting, omdat we dan bepaalde onderdelen van het programma door de plaatselijke jeugdleiders kunnen laten doen. Twee weken erna hebben we in Cajamarca de laatste conferentie en evaluatievergadering met de voorgangers van de kerkjes waar we mee werken, maar daar schrijven we de volgende keer over.

Had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen – had ik de liefde niet, ik zou niets zijn

“al bezat ik alle kennis en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen 

– had ik de liefde niet, ik zou niets zijn.” 1 Kor 13:2b

Een lange weg

Het was een lange reis, maar zeer de moeite waard. Vrijdagmorgen, 22 juli jl. vertrokken we met Godofredo en Teresa, onze voorgangers in Cajamarca, naar La Quinua, een dorpje hoog in de bergen, ruim 6 uur rijden vanaf Cajamarca. Voorheen konden we er alleen te paard komen, maar sinds dit jaar kan een goede sterke wagen tot aan het dorp zelf komen. Er is daar geen licht, dus we namen de aggregaatmotor mee om films te vertonen en ook overdag een versterkertje op aan te sluiten. 

Groep echtparen. Naast ons Godo en Teresa

We hadden een huwelijksconferentie gepland en 17 echtparen (34 deelnemers) hadden zich ervoor ingeschreven. Er waren zelfs echtparen bij, die al meer dan 60 jaar getrouwd waren, maar ook anderen die 6 jaar bij elkaar waren. Niet alle echtparen zijn getrouwd, velen leven lange tijd samen. Van trouwen komt niet om verschillende redenen. Sommigen vinden het niet nodig, anderen vinden het teveel werk om de benodigde papieren bij elkaar te halen en weer anderen denken dat ze dan een feest moeten houden en hebben daar geen geld voor. Er waren echtparen bij die christen zijn, maar ook anderen waarvan de één wel naar de kerk gaat en de ander niet. Sommige echtparen gaan niet naar de kerk, maar vinden het wel interessant om lezingen te horen over het huwelijk. 

Persoonlijke thema’s

Godofredo en Teresa hebben een speciale bediening voor deze conferenties. Dit is het derde jaar dat we 2 huwelijksconferenties hebben geprogrammeerd en het is een groot succes. We hadden de limiet op 20 echtparen gezet, want op deze manier kunnen we beter contact hebben met iedereen. Er worden 3 verschillende thema’s gegeven en naar aanleiding daarvan worden er vragen gesteld. De mannen en de vrouwen gaan dan uit elkaar en proberen die persoonlijke vragen te beantwoorden waarna ze weer bij elkaar komen en elkaar de antwoorden voorlezen. Op die manier worden er zaken besproken, die soms nooit uitgesproken zijn of waar nooit aan gedacht werd. Soms ook zaken die men niet van elkaar wist. Tijdens de 2 dagen dat we samen zijn, krijgen de echtparen ook de gelegenheid om elkaar een liefdesbrief te schrijven. Dat lukt niet iedereen, want vooral bij de vrouwen zijn er verschillende dames die niet kunnen lezen of schrijven. Dan helpen Teresa en ik Froukje, hen, om onder woorden te brengen, wat ze eigenlijk nog nooit gezegd hebben. Het maakt wel dat er veel tijd nodig is voor het beantwoorden van de vragen.

Doordat in de lezingen de zaken bij hun naam worden genoemd en situaties beschreven worden, die de mensen herkennen, worden er dingen bewust gemaakt, waar dan verder over gesproken kan worden. De thema’s zijn onderwerpen als communicatie, het verschil in de rol van de man en de vrouw en omgaan met conflicten. De mensen moeten er echt bij geholpen worden om zich bewust te worden van gevoelens en gedachten, want men is niet erg gewoon hierover te praten. Er is ook tijd voor ontspanning waarin we een spel doen waar allen aan mee kunnen doen. De mensen vinden het geweldig om een spel te doen, er is in zo’n dorp weinig ontspanning. Het enige wat als ontspanning wordt beschouwd, is bier drinken en dat loopt vaak op ruzies en geweld uit, dus is het dan ook niet leuk meer. Met een groepsdynamiek kunnen we laten zien dat je met elkaar op een gezonde manier plezier kunt hebben. Iedereen doet dan ook enthousiast mee. 

Leven in het binnenland

Van de mensen horen we veel verhalen over hoe ze vroeger geleefd hebben, hoe ze zijn opgegroeid. Het zijn vaak verdrietige verhalen met veel menselijk leed. Veel huiselijk geweld. Vaak moesten ze op zeer jonge leeftijd al voor zichzelf zorgen. Vaak werden ze uitgebuit door rijkere boeren, waar ze als knecht werkten. En nog steeds worden de mensen uit het binnenland in de stad gediscrimineerd, als minder waard beschouwd. In het regionale ziekenhuis in de stad worden ze bijvoorbeeld ook slecht behandeld, want “het zijn immers domme boeren?” Het gevoel van eigenwaarde is bij de boeren niet erg groot. Dat verandert als ze merken dat God van hen houdt zoals ze zijn en hen helpt om zich te ontwikkelen en vooruit te komen. Het evangelie is een integrale boodschap van vooruitgang.

Als we zo een paar dagen met elkaar zijn, merken we hoe blij de mensen zijn om samen te zijn en samen dingen te leren waar nooit over gesproken is. Er wordt heel veel gelachen, maar er worden ook moeilijke situaties besproken en er wordt gebeden voor specifieke zaken, die te maken hebben met relatie en hoe je als echtpaar met elkaar omgaat. Het leuke is dat de mensen er zich niet voor schamen om openlijk aan te kondigen wat ze anders gaan doen. Verder wordt er soms ook publiekelijk commentaar gegeven op privé-situaties. Het is een dorp waar iedereen van alles op de hoogte is en in zo’n bijeenkomst elkaar kan aanmoedigen om bijvoorbeeld een beslissing te nemen om Christus te volgen. We moeten dan echt duidelijk maken dat het een persoonlijke beslissing is, die iemand niet onder aandrang mag nemen. Niemand stoort zich echter aan de bemoeienis van de omgeving in deze zaken. Heel bijzonder. 

Links-midden: de kerk en pastoraal huis van La Quinua

In zo’n omgeving in het binnenland genieten we van de persoonlijke gesprekken, maar ook van de enorme stilte ’s nachts en de prachtige sterrenlucht. Overdag was het mooi weer, hoewel het niet erg warm is. La Quinua heeft een hoge ligging dus heeft iedereen dikke trui, vesten, jassen en poncho’s aan. En dan te denken dat we vrij dicht bij de evenaar zitten.

Zoals gebruikelijk had ik leesbrillen, Bijbels en liedboekjes meegenomen. Er werd gretig gebruik gemaakt van de gelegenheid om deze zaken te kopen. Zondagavond kwamen we moe, maar voldaan thuis na een soms gevaarlijke reis. Deze keer ging de weg soms langs wel heel erg diepe ravijnen en moesten we zelfs een bocht nemen door een paar keer heen en weer te rijden, omdat het in één keer niet ging. Dat zijn spannende momenten, maar we werden weer bewaard. God zij dank! 

Op dit moment, 29-30 juli, wordt er weer een Seminar voor zondagsschoolleiders gehouden in Oxamarca, 6 uur met de bus van Cajamarca. Alicia gaat met nog een paar dames dit seminar leiden. We hopen er spoedig een paar foto’s van te kunnen presenteren.

Hoe goed is het, hoe heerlijk als broeders bijeen te wonen!

Uitgebreide studie van HET WOORD

Als ik dit schrijf zijn we samen midden in een leidersconferentie met 20 voorgaande broeders uit het binnenland (de campo). Hoewel we nu alweer vele jaren drie maal per jaar een leidersconferentie hebben, is het altijd spannend hoeveel er komen en ook hoe er gereageerd wordt op het programma. Deze keer worden thema’s als omgaan met conflicten in de kerk en tekstuitleg (hermeneutiek), maar ook onder gezag staan en het doel van vasten en nachtwaken behandeld. Ger heeft weer een gedeelte van Openbaring behandeld, maar er zijn ook praktische lessen zoals hoe je een jaarplanning kunt maken. Het is steeds weer nieuw voor de mensen. Bovendien krijgen ze vrijwel bij elk onderwerp een tijd dat ze het gehoorde in praktijk moeten brengen. Soms zijn het vragen die ze krijgen en waarbij ze de antwoorden moeten opzoeken en het bijbels onderbouwen. Alle beschikbare boeken van Ger hebben we mee, commentaren op de bijbel, concordantie, encyclopedieën, woordenboeken, enz. De mensen leren zo met studiemateriaal om te gaan en tegelijkertijd hun eigen denken te ontwikkelen. Velen hebben slechts een paar jaar lagere school gehad en het is boeiend om te zien hoe zij zich met elkaar inzetten om antwoorden te vinden op praktische vragen die zich vaak in de campo voordoen. We zien vooruitgang en ontwikkeling, en dat geeft moed om door te gaan met dit belangrijke werk.

Voorbreiding om hun bevindingen aan de rest uit te leggen

Vooral op het gebied van relaties in de kerken zijn er veel ingewikkelde situaties: echtparen die al vele jaren samenwonen en niet getrouwd zijn, huwelijken waar rekening moet worden gehouden met kinderen uit een voorgaande relatie, ruzies in families vanwege terreinen, enz. Misschien kennen jullie, die dit lezen ook wel gelijke situaties in Nederland. Het menselijk hart is kennelijk overal hetzelfde. Het omgaan met die situaties is hier echter wat ingewikkelder, omdat de maatschappij zelf nauwelijks gestructureerd is, en weinig algemeen besef van moraal is en hoewel er overal wetten zijn die vaak gelijk zijn aan de wetten in Nederland, de naleving laat nogal te wensen over, omdat de controle vaak niet mogelijk is. Peru is een land vol tegenstellingen, waar we elke keer weer voor verrassingen staan.

Uitreiking van een studiebijbel aan
één van de leiders uit de dorpjes

De sfeer bij de conferentie is heel hartelijk, iedereen geniet en we merken dat er steeds meer contact is bij de mensen onderling. De onderlinge afstanden zijn groot en daardoor is er in het dagelijkse leven nauwelijks contact. De conferentie is dan een goede gelegenheid om ervaringen uit te wisselen, maar ook om bepaalde zaken en vragen wat uitgebreider te bespreken. Tijdens deze dagen krijgen wij ook het verzoek om bij te dragen aan de bouw van een nieuw kerkje, omdat een doordeweekse Bijbelgroep is uitgegroeid tot een volwaardige kerk. Ook gebruikt men deze tijd om Bijbels te kopen en zangboekjes. In de campo is men verstoken van veel informatie, maar ook van de mogelijkheden om nieuwe Bijbeluitgaven of studieboeken te kopen.

Deze week gaat Alicia, onze zondagsschoolleidster, weer op pad met haar team om de leiders van de zondagschool te trainen voor het programma wat ze dit jaar zullen doen. Er zijn dan zondagsschoolleiders van 5 dorpen, die komen om getraind te worden. De rest van de zondagscholen krijgen zullen in Julie bijeenkomen. Ze krijgen alle materialen mee voor 6 maanden. In december komen ze nog een keer allemaal bij elkaar en krijgen dan het programma voor Kerst en de eerste helft van het volgende jaar. Eigenlijk zouden we graag zien dat elke zondagsschool een paar keer per jaar thuis bezocht zou worden, maar daar hebben we geen mensen voor. Het zijn altijd weer enorme reizen, dus een bezoekje doe je niet even op één dag, daar moet minstens een 4-5 dagen voor uitgetrokken worden. De zondagsschoolleiders krijgen 2 dagen les, daarna reizen ze weer naar hun dorpen om het geleerde in praktijk te brengen. Er is één team wat 4 uur (’s nachts) moet lopen en daarna nog 3 uur met een busje voordat ze op de plaats van bestemming zijn. We zijn onder de indruk van de inzet die de mensen hebben, dan is het toch voor ons een voorrecht dat we hen met materialen kunnen helpen?

We wensen jullie een hele goede vakantie toe en hopen de volgende keer weer te vertellen over de activiteiten die we hier namens jullie mogen uitvoeren.

Groep leiders tijdens de conferentie

Een hartelijke groet,

Ger en Froukje Prakken

Wilfredo en Judith Chuquiruna

Nabericht:

Gisteren zijn we op een sluwe, gemene manier bestolen van ruim 3.000,- dollar. We weten dat God ons nooit in de steek heeft gelaten en altijd voorziet, want het is Zijn werk, maar tegelijkertijd voelen we ons ook beroofd van het gevoel van veiligheid en recht, bedenkend hoeveel mensen we hiermee hadden kunnen zegenen. Bid aub voor herstel van de innerlijke vrede en zekerheid.

Hartelijk dank!

Wat overweldigend zoveel felicitaties.

Via Facebook, e-mail, e-cards, telefoon en mobiel.
We hebben genoten van bezoek waar we samen mee gegeten hebben.
De foto’s spreken voor zich, toch?
Allemaal heel erg bedankt!!!!! 

Zingen in Nederlands en Spaans

 

Taart met Nederlandse kleuren :)

Samen eten achter t huis



Met een paar vrouwen van de kerk



Theorie en praktijk, een hele uitdaging!

Vergadering met de voorgangers en presbyters
(linksachter Gilmer, rechtsachter Marciano)

Afgelopen vrijdagavond zijn we teruggekomen van de eerste conferentie voor de leiders van de gemeentes uit Sucre en Oxamarca met hun buitenposten (19 kerkjes in totaal). We waren met 39 cursisten van verschillende dorpen. De maandag ervoor vertrokken we vanuit Cajamarca om tegen de middag in Celendin aan te komen. Na een voorvergadering met de voorgangers en presbyters, hadden we de jaarlijkse algemene vergadering met alle leiders, waarna woensdag de conferentie van start ging, tot vrijdag.

Celendin had aangevraagd om de conferentie daar te houden. Het impliceerde wel heel veel meer werk dan in Cajamarca, waar we de beschikking hebben over ´onze´ kerk en de bijgebouwen. Er moest op hout gekookt worden en elke dag was er na 12 uur´s middags geen water meer. Dat hield in: hout zoeken om te stoken en water verzamelen in alles wat maar water kon bevatten. We namen onze eigen, inmiddels ervaren, kokkin mee en dus kregen we elke dag lekker eten met veel groente. De meeste Peruanen houden niet erg van groente, maar er werd zo lekker gekookt dat elke dag de pannen vrijwel leeg waren. Ondanks de aanpassingen voor wat betreft comfort, ging het allemaal goed en kon het programma volgens tijdschema doorgaan.



Kokkin Melchora in de ´keuken´

Het belangrijkste echter waren natuurlijk de lessen. Ger heeft een paar lessen gegeven over eschatologie (het boek Openbaring). Een onderwerp wat de mensen zelf hadden aangegeven om te behandelen. Verder kregen ze lessen over wetticisme en hoé te groeien naar geestelijke en emotionele volwassenheid. Ook ´technische´ onderwerpen als homiletiek en hermeneutiek kwamen aan bod. Er wordt niet alleen geluisterd, maar we laten ze ook praktische workshops doen, waarin ze zelf ´problemen´ met behulp van de Bijbel en Bijbelcommentaren moeten oplossen. Dat is een succes en het is prachtig om kleine groepjes te zien, die zich over bepaalde opgegeven vraagstukken buigen met behulp van naslagwerk van Ger, dat we meenemen om door de mensen te laten gebruiken. Hoe langer hoe meer mensen bestellen en kopen studie-Bijbels, concordanties en commentaren op de Bijbel, die we voor ze meenemen. Het geeft aan dat er behoefte is aan studie en dat ze zich bewust worden van hun verantwoordelijkheid als leiders. Het is bemoedigend om te zien dat deze mensen, die vaak maar een paar jaar lagere school hebben, zich inspannen om meer te leren van het Woord van God en God ze daarin ook inzicht geeft.

Het onderlinge contact tijdens zo’n conferentie is enorm belangrijk. Velen zien elkaar alleen tijdens de conferentie en er worden dan ook heel wat ervaringen uitgewisseld. Geografisch is het een erg groot gebied waar we werken. Ook de bereikbaarheid met openbaar vervoer is erg ingewikkeld. De mensen reizen vaak boven op melkwagens, of met kleine busjes, soms op vrachtwagens, maar ook velen een paar uur te voet (tot 7 uur!), voordat ze een busje of vrachtwagen kunnen gebruiken. Daarom is het nóg belangrijker om een paar keer per jaar deze conferenties/ontmoetingen te hebben.

De sfeer is erg goed, er wordt veel gelachen, maar ook problemen worden gedeeld. Er heel wat conflicten waar veel gebed voor nodig is om die op te lossen. In vrijwel alle kerken is het een groot probleem om mensen bereid te vinden om in het leiderschap te delen. We stimuleren nu al een paar jaar om in elke kerk een team van leiders aan te stellen en niet één enkele voorganger. Het werkt in veel kerkjes goed, maar in sommige kerken geeft het een probleem, omdat het concept van één voorganger zo vertrouwd is (en elke verandering geeft onzekerheid) en dan valt het niet mee om een voor hen nieuwe vorm van leiderschap te accepteren.

Workshops waarin ze zelf gaan onderzoeken

Naast Bijbels en zangboekjes nemen we ook leesbrillen mee. Verder sleutelhangers met een Bijbeltekst en stickers, het lijkt zo onbelangrijk, maar voor de mensen zis het materiaal waar ze normaal gesproken nooit aan komen. Deze artikelen gaan grif over de toonbank. Deze keer hadden we een grote tas en een doos met allerlei materiaal. De tas was vrijwel leeg toen we teruggingen. Er zijn weer heel wat Bijbels en zangboekjes verkocht. We kopen al het materiaal in de Bijbelwinkel in Cajamarca met een flinke korting, die we voor dezelfde prijs aan de mensen kunnen doorgeven.

Politiek gezien is het momenteel een spannende tijd. Er zijn presidentsverkiezingen geweest en 2 kandidaten hebben een zodanig percentage aan stemmen gewonnen, dat er een tweede ronde moet komen. Het gaat dan om de dochter van de ex-president die momenteel wegens mensenrechtenschendingen en corruptie in de gevangenis zit, en een legercommandant die nauwe banden heeft met de president van Venezuela, en zeer links-nationalistisch georiënteerd is. Peru is op t moment economisch stabiel en groeiend, maar deze vooruitgang blijft voornamelijk beperkt tot de grote steden aan de kust. De mensen in het binnenland merken niet veel van de economische groei. Het zijn juist deze mensen die met hun stem hun onvrede hebben laten horen. Beide presidentskandidaten beloven een krachtig programma voor wat betreft armoedebestrijding en strijd tegen corruptie. Of dat werkelijkheid wordt moet worden afgewacht, want het is vaak dat het in de praktijk toch wat ingewikkelder ligt, dan dat er werd voorgesteld; dan is een opmerking als “ja...die belofte deed ik in de verkiezingsstrijd, maar nu is het een andere tijd”, heel gewoon. We bidden dat er een president komt die een politiek zal bedrijven die ook de kerk ten goede komt.

De komende maand is er een jeugdweekend en een training voor jeugdleiders. Beide activiteiten worden door Judith en Wilfredo georganiseerd en uitgevoerd, die daarover berichten op: www.judithprakken.blogspot.com . Wij werken mee waar we kunnen en/of nodig zijn.

t Schooljaar is weer begonnen

“Voor wat hoort wat”

Leerlingen van La Quinua, hun ouders en voorganger



De laatste twee maanden zijn we intensief bezig geweest met twee programma’s, die vooral economisch belangrijk voor de ontwikkeling van de mensen zijn: basis schoolpakket en schoolbeurzen. We hebben, al-doende geleerd om voorwaarden te stellen aan toelagen, beurzen, donaties, enz. Het werkt ongewenst gedrag in de hand als men zonder moeite gunsten, voordelen, enz. cadeau krijgt. Samen met de lokale voorgangers van de beide centrale gemeentes en de presbyters, bepalen we het beleid en de voorwaarden die gesteld worden. Zo zijn de verschillende programma’s gekoppeld aan de interesse van de leiders om de conferenties bij te wonen. Doordat de programma’s direct ten gunste komen van de gemeenteleden, worden zij gestimuleerd om hun leiders naar de conferentie te laten gaan en hen daarin te ondersteunen.

Schoolpakketten en beurzen

In Peru moeten de ouders alle schoolmaterialen zelf kopen. De overheid stelt boeken ter beschikking, maar die komen meestal niet op verafgelegen plekken. Daarom was het een schot in de roos toen we het idee kregen om met een basis schoolpakket de mensen te ondersteunen en te motiveren om hun kinderen de hele lagere school te doorlopen. In verschillende dorpen komen er nu ook middelbare scholen. Dat is een goed teken van ontwikkeling. In 2004 zijn we begonnen met 3 middelbare scholieren te ondersteunen met een beurs. Deze beurs is gekoppeld aan hun schoolprestatie. Ze moeten een 14 gemiddeld (vergelijkbaar met een 7 in NL) hebben, om in aanmerking te komen voor een beurs. Hun ouders moeten ook meelevende christenen zijn in de plaatselijke kerk. De overgang van de lagere school naar de middelbare school is vaak niet moeilijk, maar bij de overgang naar de tweede klas waren er altijd veel, die bij lange na geen 14 haalden. Verder begonnen velen enthousiast, maar haakten onderweg af. Het komt vaak voor dat de eerste klas begint met 36 kinderen en eindigt met 6 jongelui in de laatste klas.



Intake-gesprek achter ons huis

 Dit jaar waren er 13 jongelui die een beurs ontvingen voor de tweede klas of hoger. 20 Jongelui gaan voor het eerst naar de middelbare school, waaronder de meeste meisjes. Dat is heel bijzonder voor het binnenland, want meestal wordt er geen belang aan opleiding voor meisjes gehecht. Ze trouwen immers en wijden zich aan het huishouden? In de dorpen is weinig afleiding. Er is soms een sportveld, waar de jongens kunnen voetballen en dat is het zo’n beetje. De meeste stelletjes worden gevormd als ze 14-16 jaar zijn. Met het organiseren van de jeugdweekends en de training van jeugdleiders proberen we een ruimere interesse te creëren en een gezonde omgeving waar jongeren elkaar kunnen leren kennen en waar ze leren communiceren. Daar werken Judith en Wilfredo voornamelijk aan. En het is hartverwarmend om te zien, dat ze meer en meer het vertrouwen van de jonge mensen winnen.

Sponsors gezocht

We begonnen dus alweer 7 jaar geleden met een speciaal fonds voor de beurzen. Door speciale giften voor dit doel, konden we tot nu toe elk jaar uitkomen, hoewel het aantal leerlingen groeide. Dit jaar groeide het echter zoveel en daalden tegelijkertijd de beurzen, dat we momenteel €140,- per maand tekort komen om alle leerlingen van een beurs te voorzien. Het zou fijn zijn als we dit bedrag per maand met specifieke vermelding “schoolkinderen” zouden kunnen binnenkrijgen. Onderwijs is een speerpunt in ontwikkeling en het is ons verlangen, dat de mensen in het binnenland de mogelijkheid krijgen om zich te ontwikkelen in elk opzicht, geestelijk en intellectueel. Dat is wat toekomst geeft en uiteindelijk mogelijkheden tot onafhankelijkheid van buitenlandse fondsen.

Leerlingen van Malat en Jelic, moeten uren lopen en

daarna met de melkwagen naar Cajamarca



Peru is momenteel een land wat van de lijst van landen is geschrapt, die in aanmerking komen voor ontwikkelingshulp. We zijn erg blij met de economische groei, maar veel van die groei blijft steken in de grote steden aan de kust. In het binnenland, waar wij werken, komt veel armoede voor, zelfs in zeer extreme vormen. 80% van de kinderen lijdt aan een chronische ondervoeding, vanwege een eenzijdig voedingspatroon. Onze droom is dat de huidige leerlingen van de middelbare scholen in het binnenland, hierna beroepen zullen kiezen waar ze hun dorpsgemeenschap mee kunnen dienen, zodat ontwikkeling niet alleen beperkt blijft tot de steden, maar ook doordringt tot de dorpen, en daardoor problemen als analfabetisme, ondervoeding, slechte gezondheidszorg, tienerhuwelijken, enz. steeds minder worden.

Onze “scholen” voor de leiders beginnen weer

Nu de regentijd weer bijna voorbij is, zullen onze reizen naar het binnenland weer beginnen. Begin april hebben we de eerste conferentie voor de leiders van de kerken en we zijn al weer druk bezig met de voorbereidingen van het programma en de invulling daarvan. Veel mensen moeten minstens een dag reizen om bij de eerste vergadering aanwezig te kunnen zijn en op hun eigen voorstel, houden we dit jaar de eerste conferentie meteen aansluitend op de vergadering. Het is een verandering van tactiek en we hopen dat er dan weer meer mensen zijn die zich inschrijven. Training van leiders is ongelooflijk belangrijk. Het lijkt wel of satan zich hoe langer hoe meer toespitst op het onderuit halen van leiders. Weerbaar zijn als leider zal dan ook een speerpunt zijn in deze conferentie. Een gewaarschuwd mens telt immers voor twee.

Ik (Ger) ben daarom bezig met studies voor te bereiden vanuit de brieven aan de 7 gemeenten die in de hoofdstukken 2 en 3 van het boek Openbaring staan opgeschreven. Vaak worden deze brieven behandeld in één van de vele kaders van een bepaalde toekomstvisie, maar waar het eigenlijk om gaat, is het vormen van gemeenten, die door de vrucht van de Geest, de Heer van de Gemeente weerspiegelen. Tot slot wil ik nog graag, dat jullie blijven bidden voor m´n lichamelijke conditie, want ondanks de dagelijkse “zelfkastijding” gaat die er helaas, als gevolg van het ongeluk jaren geleden, niet op vooruit.

Heel hartelijk dank, voor jullie warm medeleven.

Werken met de jonge generatie

In deze regentijd gaan we niet naar het binnenland, want de wegen zijn niet veilig, maar de mensen komen wel hierheen. De grote wegen zijn wel begaanbaar, dus kunnen ze met de bus van Celendín naar Cajamarca komen. Maar voordat ze die bus kunnen nemen, moeten ze vaak uren lopen over modderwegen of reizen boven op een melkwagen.

Roberto, onze beste kinderwerker uit Jelic,

moet uren lopen en dan op de

melkbussen naar Cajamarca

 

Kinderwerk

Twee weken geleden was er een cursus voor kinderwerkers in Cajamarca. Het was door Centro Bíblico georganiseerd, de kerk waar we bij zijn aangesloten, en we hadden de informatie doorgegeven aan onze kinderwerkers van het binnenland. Er kwamen 5 kinderwerkers uit 3 verschillende plaatsen. We zijn hier heel erg blij mee, want ze moesten zelf een eigen bijdrage leveren en dat is vaak een probleem. In het binnenland gaat er niet veel geld om. Er is twee maal per jaar een oogst en dan heeft men geld, verder wordt er veel geruild en koopt men zaken op de pof. Ze hebben zichtbaar genoten en zijn met nieuwe ideeën naar huis gegaan.

Rehabilitatieprogramma voor kinderen met een handicap


In de vorige Lichtglans heb ik iets geschreven over het nieuwe beleid bij het Lilianefonds, waar we sinds 2004 ook mee samenwerken. We zijn intussen in Lima geweest voor de “bijscholing”.

In Nederland krijgt het Lilianefonds geen geld meer van de regering en moeten ze alles doen met donaties, dat betekent 15% minder inkomsten voor hen en dus ook voor ons. Verder ligt de nadruk van de hulp aan gehandicapte kinderen voor het Lilianefonds in Afrika. Peru wordt niet meer beschouwd als een arm land, maar een land in ontwikkeling en dus valt het in veel internationale hulpprogramma´s buiten de boot.

Op zich is het natuurlijk mooi dat Peru macro-economisch in de lift zit, maar de economische groei van Peru is vooral te danken aan de export van grote bedrijven in de grote steden, voornamelijk aan de kust. De mensen in het binnenland, en helemaal de boeren in de dorpen merken er weinig van, dus ook niet de families waar een gezondheidsprobleem is. Ze leven in de hoogvlaktes nog altijd op hetzelfde niveau als 15 of 25 jaar geleden. We proberen de eindjes aan elkaar te knopen en toch zoveel mogelijk te helpen als we een kind met problemen tegenkomen. Dat is ook als ze (nog) niet bij de plaatselijke kerk horen, zoals Lisbeth.

Rehabilitatiearts Rubi Mostacero

Vorige week kon ik Lisbeth met haar vader naar Lima sturen, gezien we veel medische specialisten en centra niet in Cajamarca hebben. Zij heeft een “horrelvoet”, d.w.z. haar voet zit gedraaid aan haar been. Als een kind als baby met zo’n voet wordt geboren, kan met een geschikte behandeling zo’n voet nog rechtgroeien en komt het helemaal goed. In dit geval is dat bij Lisbeth niet gebeurd, nu is ze 10 en kan niet goed lopen. Haar voet is helemaal krom gegroeid. In Lima is ze opgenomen in een kliniek, die zich gespecialiseerd heeft in orthopedische operaties bij kinderen. Eerst wordt geprobeerd om de ba

nden en spieren van de voet wat op te rekken met gipsverbanden en daarna zal Lisbeth geopereerd worden. Al die tijd is haar vader bij haar en kan dus niet op het land werken. Gelukkig zijn ze, in dit geval, niet de armsten en is haar familie bereid in de behandeling bij te dragen, want vanaf 2011 gaat alles bij het Lilianefonds veranderen en dus worden veel onkosten niet meer gedekt.

Er is ook nog een ander meisje, Patricia, met een heupluxatie. Zij is al 12 jaar en heeft erg veel pijn. Er is al veel scheefgegroeid en dus is een operatie heel noodzakelijk. Deze familie is ook minder arm, maar kennelijk zien ze enorm op tegen hun eigen bijdrage: tijd, moeite en reiskosten, want nadat ze hier waren geweest en we afspraken hadden gemaakt voor hun reis, kwamen ze niet meer terug, terwijl ze een behoorlijk bedrag van het Lilianefonds krijgen voor de operatie in Lima. In het binnenland is er vaak ook een mentaliteit van: is dit een goede investering of niet? Een kind met een handicap wordt meestal niet bij de dagelijkse zaken betrokken en wordt vaak niet in acht genomen. Het is heel verdrietig als het niet lukt om de ouders van de noodzaak van behandeling van een kind te overtuigen, want het kind wordt de dupe en die zou je zo graag willen helpen. Dit is elke keer weer een punt van gebed. We werken met families, niet alleen met de kinderen en als de familie het af laat weten, kunnen we niet verder komen.

Verder zijn we in deze tijd meer actief in onze kerk in Cajamarca met spreekbeurten en gesprekken, begeleiding van vooral jonge mensen. Ger wordt vaak gevraagd voor spreekbeurten en onderwijs aan de (kern)leiders van deze kerk.

Basis- en middelbare school

Volgende week gaan we weer de basispakketten samenstellen voor de lagere school kinderen van onze kerkjes in de campo. Het is elk jaar weer een enorm werk, maar de mensen zijn er erg blij mee. Het helpt hen om hun kinderen de hele lagere school af te laten maken. Voorheen werden kinderen vaak na de derde klas van school gehaald, ze konden dan enigszins lezen en rekenen en als er een vierde kind op school moest, waren de kosten te hoog. Nu worden de gezinnen kleiner door voorlichting in gezinsplanning en wordt er ook meer belang gehecht aan scholing, vooral door ouders die zelf minder kansen hebben gehad.

Het lijkt er ook op dat we dit jaar meer kinderen een beurs kunnen geven voor de middelbare school: meer kinderen maken de basisschool af en gaan dus naar de middelbare school. Vooral voor het tweede jaar zijn er meer kandidaten en daar zijn we heel blij mee, want ze moeten gemiddeld een 14 (in NL. 7) halen om in aanmerking te komen voor die beurs. De overgang van de lagere school naar de middelbare school was dat vaak geen probleem, maar voor de tweede klas vielen er tot nu toe velen af. Dit jaar is het voor het eerst dat er veel jongeren zijn die vorig jaar voor het eerst een beurs kregen en nu zodanig hun best hebben gedaan, dat ze voor het tweede jaar de beurs verdienen.