weer terug in Cajamarca

We zijn weer terug in Cajamarca. Deze keer waren we niet met “werkverlof”, toch wilden we graag even in Eindhoven-Zuid en Eindhoven-Noord zijn. We waren op familiebezoek. Onze oudste dochter Natasja trouwde op 30 mei met Hylke de Jong en zal dus nu verder als Mevr. N.M de Jong-Prakken door het leven gaan. Verschillende Eindhovenaren waren aanwezig op 30 mei j.l. Het was een heel byzondere dag, want ook onze “Bolivianen” waren erbij. We hebben er enorm van genoten om een paar dagen met alle kinderen samen te kunnen zijn. Graag hadden we nog vele mensen willen zien, zoals Klaas, Hilly, Wim, Jan, Trudy, Nico, Annie, Jochum, Jaap en nog zo vele anderen, maar de tijd was te kort.

Gisteren zijn we dan weer aangekomen in Cajamarca.Het was een reis met hindernissen. We moesten al heel vroeg op Schiphol zijn en besloten daarom om de nacht ervoor in een hotel vlakbij Schiphol door te brengen. We vertrokken dus al op maandag om op dinsdagmorgen heel vroeg te vertrekken. Daar we dan net iets te laat voor de bus naar Cajamarca in Lima aankomen, hadden we kaartjes besteld voor woensdagavond, maar toen konden we niet reizen, want de Panamericana, de “snelweg” langs de kust van Perú naar het Noorden, was door stakers geblokkeerd. De kaartjes werden omgezet naar donderdagavond, zodat we onze reis, die begon op maandagmorgen in Arnhem op vrijdagmiddag rond 12 uur in Cajamarca beëindigden.

We zijn nu een paar dagen verder en er zijn al weer verschillende telefoontjes geweest, mensen op bezoek geweest en natuurlijk werd een lange lijst met e-mails verwerkt. De agenda wordt al weer flink gebruikt en Ger is vanavond, zaterdag 15 juni, al weer op pad om in een afgelegen buurtschap een film te draaien.

Tijdens ons verblijf in Nederland is het werk “gewoon” doorgegaan. Er waren 2 scholen gepland. Eentje met Josué en eentje met Gilmer. Josué is naar Cajén geweest. Hij zal er nog verslag van uitbrengen. Gilmer zou naar Malat gaan en hij had alles klaar staan, maar de nacht voordat hij zou vertrekken velde de griep hem en moest hij in bed blijven. Fanny, die sinds april ons team versterkt, is in zijn plaats gegaan en heeft de lessen verzorgd. Daarna is zij nog een paar dagen naar Jelíc, een dorp op 3 uur afstand van Malat gegaan. Ze krijgt plezier in het werk en daar zijn we heel erg blij mee, want het is een enorme omschakeling van de studie naar de praktijk, vooral als die praktijk onder vrij primitieve omstandigheden moet worden uitgevoerd. We hopen dat zij zich hoe langer hoe meer zal thuis voelen in ons team en vooral zal genieten van alle mogelijkheden die we hebben en ook van de liefde en de dankbaarheid van de mensen waar we iets voor mogen betekenen.

Vanavond had ik een lang gesprek met Gilmer om elkaar “even” bij te praten.
Dan merk je pas hoeveel onderwerpen er zijn waar we mee bezig zijn. Momenteel wordt er een eetprogramma van “Pan de Vida”, door Nederland gesponsord in Oxamarca.
De regering voert een programma uit wat bestaat in het subsidiëren van de armste gezinnen met S/. 100,-- per maand (25 euro). Het is voor de mensen echt een enorme hulp in de onkosten voor het dagelijks leven. Er zijn echter wel condities aan verbonden, o.a. dat ze de kinderen naar school moeten sturen en niet alleen naar de lagere school, maar ook naar de middelbare school. Daardoor komen er kinderen van heinde en ver naar Oxamarca om les te krijgen aan de middelbare school. Het eetzaal project bestaat in het verschaffen van een warme maaltijd aan de kinderen die tussen de middag niet naar huis kunnen om te eten. Het is in deze cultuur ondenkbaar dat je tussen de middag een meegebrachte boterham zou eten, dus wordt er nu vanaf volgende week een warme maaltijd geserveerd. Gilmer is tijdens ons verblijf in Nederland o.l.v. Elsy, onze onvolprezen rechterhand, begonnen met het organiseren van deze eetzaal. We zijn heel erg blij dat er programma’s zonder ons worden uitgevoerd. We worden wel ingelicht en ook ons advies wordt gewaardeerd, maar hoe langer hoe meer komen de mensen met eigen initiatieven en dat is ook de bedoeling.

Een ander verheugend feit is dat een werk/leer project voor Malat door de Handmelkers van Best is uitgekozen om te steunen. Judith en haar verloofde Wilfredo hebben samen met Simón, de leider van de bouw van de kerk in Malat, een project geschreven voor een timmerwerkplaats. De bedoeling is dat er een overeenkomst gesloten gaat worden met de plaatselijke middelbare school voor timmerlessen. Bovendien zal het werk verschaffen voor meer mensen als het goed gaat. Juist vlak voordat we ons weer klaar maakten om terug te gaan kregen we bericht dat het timmer-werk/leerproject door de commissie van de Handmelkers is geselecteerd. Het gaat om een bedrag van 5.000,-- Euro waar hier veel mee kan worden gedaan. In september hopen we dat het geld in ontvangst genomen kan worden.

Over een week is het de planning dat we naar Tupac Amaru gaan, een klein gehucht waar we les zullen geven aan leiders van verschillende kerkjes. Het is daar behoorlijk koud, dus graag gebed voor onze gezondheid. De gastheer van deze lessen hadden we vandaag al aan de telefoon om verschillende detailles te bespreken. De mensen zien er naar uit, niet in de laatste plaats vanwege de filmvoorstellingen in de avonduren. Het dorpje heeft geen licht, dus een film is een byzonderheid. Dankzij onze generator kunnen we ‘s-avonds beschikken over elektriciteit.

Voordat we naar Tupac Amaru gaan, zal Elizabeth Castro met haar vader naar Lima gaan om onderzocht te worden of er iets gedaan kan worden aan haar handicap. Toen zij geboren werd, was daar een baker bij. Het was in een dorpje zonder enige voorziening op het gebied van gezondheid. De baker trok wat te hard aan het hoofdje en de schouder ging uit de kom. Omdat niemand dat in de gaten had, werd er niets aan gedaan. Ook niet toen de ouders met Elisha, zoals ze haar noemen, naar de medische post van een groter dorp gingen voor de inentingen en de controles. Elisha heeft de eerste 8 maanden van haar leven gehuild van de pijn, maar iemand had in de gaten waarom ze huilde. Nu is ze 8 jaar en heeft een hoge schouder, waardoor haar rug dreigt krom te groeien en de spieren van haar nek verkrampt zijn. Ze heeft vaak pijn als ze op school moet schrijven en ook komt ze adem te kort, omdat haar longen in het gedrang komen.
In Lima zal een kundig traumatoloog zien of hij iets voor Elisha kan doen. We bidden om wijsheid en vooral kracht en genade voor Elisha en haar vader, Ander. Meestal dat dit soort gevallen vele maanden duurt en al die tijd moeten ze in Lima blijven en kan Ander niet voor zijn familie zorgen. Hij heeft de afgelopen maanden heel hard gewerkt, zodat ze een kleine buffer hebben, maar zal dat genoeg zijn????

Het is toch nog en vrij lang verhaal geworden, we hopen dat we op deze manier iedereen wat kunnen betrekken in de levens die aan onze zorg zijn toevertrouwd. Zoals we tijdens ons verblijf in Nederland steeds weer betuigen, zijn we hier als vertegenwoordigers van jullie !! Zowel “onze” mensen als wijzelf zijn ons daar heel erg van bewust en betuigen dit ook regelmatig hier. Daarom ook namens “onze” mensen, willen we jullie heel hartelijk groeten en vooral dank zeggen voor de gebeden. Daar gaat het uiteindelijk toch allemaal om.