Goed aangekomen in NL

 

Nog eventjes...

Lieve mensen,

Terugblik

Wat gaat de tijd snel. Ruim een jaar geleden had ik mijn terugreis naar Nederland gepland en wat ging het allemaal anders.......

Heel dankbaar ben ik voor de support van mijn kinderen, die eigenlijk allemaal aanraadden dat ik hier zou blijven, in Perú op het terrein wat Ger en ik samen met Wilfredo en Judith hebben gekocht en waar ik een huis heb, wat gepland was om samen met Ger nog een paar jaar te wonen. Nu kan ik er alleen gebruik van maken, dichtbij kinderen en kleinkinderen, maar toch zelfstandig.

Toen de lock-down begon, kon onze onvolprezen hulp, Lucy, niet meer komen en nam ik de keuken voor mijn rekening. Verder werden alle taken van huis en tuin verdeeld. Hoe het jaar 2020 gegaan is, kun je in mijn vorige update lezen.

Ingeënt

Nu zijn we bijna een half jaar verder en officieel is het nog steeds lock-down.

In de praktijk merk je er weinig van, behalve dat in de winkelcentra bij de ingang van winkels iemand staat die de temperatuur meet met een thermometer, die op een pistool lijkt en ieder die binnenkomt krijgt een sproei alcohol op zijn handen. Verder is het verplicht om dubbele mondmaskers te dragen en de meeste mensen doen dat ook. Afstand houden is niet te zien, want het is op straat en in de winkelcentra net zo druk als voorheen. Om die reden ga ik nauwelijks naar buiten, tenzij voor zaken als kapper, pedicure, tandarts en melk halen bij de boerin aan het eind van de straat. De inentingen gaan hier allemaal wat anders. Centraal wordt per radio en televisie afgekondigd welke groep mensen aan de beurt is. Er is begonnen met mensen ouder dan 100 jaar en zo steeds 10 jaar jonger. Bij de groep tussen 70 en 80 jaar ben ik ingeënt met Pfizer en heb daar een officiële verklaring van die ik in Nederland hoop te laten registreren.

Corona slachtoffers

De rust en veiligheid op ons terrein staat in schril contrast met de situatie in de stad Cajamarca. Op zeker moment kwam op het plaatselijk nieuws dat er deze tweede golf weer 15-20 doden door corona per dag waren. Velen stierven en sterven nog doordat er geen IC-bedden beschikbaar zijn en er geen zuurstof is. Dagelijks horen we nu van mensen tussen 40 en 50 jaar, die aan COVID sterven. Als dat dan een jonge vrouw van 41 is, die bij onze bijbelstudiegroep van de kerk hoort, waar ik samen met Birgit, een Duitse zendelinge, leiding aan mocht geven vóór de pandemie, dan komt de COVID wel heel dichtbij. De slachtoffers krijgen namen.

Gilmer en zijn vrouw Enedina terug uit Lima

Wonder

Er waren ook heel speciale situaties. Gilmer, de voorganger van Oxamarca en één van de mannen, die de trainingen waar Ger mee begonnen is, doorzet, kreeg een ongeluk. Hij viel van de eerste verdieping van een huis, 3 meter naar beneden en kwam op een hoop stenen terecht. Op de blog van Judith en Wilfredo staat een uitgebreide beschrijving van het ongeluk. Op zeer onvakkundige wijze is hij met ambulances in Cajamarca en daarna in Lima in een staatsziekenhuis terecht gekomen. Er werd vastgesteld met MRI dat hij 2 plekken had gebroken in de rug en 3 nekwervels waren ernstig beschadigd. Hij zou op beide plaatsen moeten worden geopereerd. De rug is geopereerd en dat ging goed, toen ze de nekwervels nakeken om de volgende operatie te plannen, waren de 4(!) neurochirurgen het niet met elkaar eens. Er was 1 van de vier die meteen wilde opereren, maar de andere durfden het niet aan te raken. Ze zagen tot hun verbazing dat de wervels bezig waren de breuken te sluiten. Er was zelfs een dokter, die dat met ontroering vaststelde. Wat is God toch goed en genadig. In eerste instantie werd gevreesd dat Gilmer verlamd zou raken of zelfs de operatie aan zijn nek niet zou overleven. Nu werd hij met een harde nekkraag naar huis gestuurd en moest 2 maanden later terugkomen. Intussen is hij weer in Lima geweest voor controle en heeft hij een zachtere nekbescherming gekregen. Dan sta je erbij en je kijkt ernaar en kunt alleen maar zeggen: “God wat bent u groot!” Kennelijk heeft God nog een bedoeling met het leven van Gilmer.

Online les

De kinderen, inclusief Judiths Venezolaanse pleegdochter hebben nu voor het tweede jaar les via internet en dat is erg intensief voor iedereen. De docenten moeten zelf allemaal uitzoeken hoe ze het beste les kunnen geven en vooral in het binnenland raken veel kinderen achterop, omdat er vaak helemaal geen internet is, om maar van laptops of PC maar te zwijgen.

Wandelen bij de rivier dichtbij huis

Thuis

Ik heb heel erg genoten van de tijd hier. Ook hier waren de kerkdiensten virtueel. Als het mogelijk was, heb ik met de diensten van onze kerk meegedaan en verder met de diensten van de kerk van Wilfredo en Judith, want het internet is maar een dun lijntje en regelmatig komt het voor dat er overbelasting is. Ons terrein is groot en zo nu en dan gaan we naar een afgelegen gebied buiten de stad om een wandeling te maken. Ik heb me dus op geen enkel moment verveeld, maar nu is het toch tijd om weer terug te gaan naar de rest van de familie in Nederland. Het is ook een mooie tijd, begin van de zomer. Voorheen gingen Ger en ik meestal in de lente of in de herfst, dus het is lang geleden dat ik de zomer in Nederland heb meegemaakt.

Weer naar Nederland

Het zal niet meevallen om me weer in te voegen in de Nederlandse goed georganiseerde maatschappij met al zijn regeltjes, maar ik zie er naar uit om veel vrienden en bekenden en natuurlijk vooral onze kinderen en familie weer te kunnen ontmoeten in levenden lijve.

KLM stelt hoge eisen aan de mogelijkheid om te reizen, dus ik ga 3 dagen voordat ik kan instappen naar Lima om de vereiste speciale testen te laten doen. Graag gebed rondom dit gebeuren, want alles geeft wel spanning.

Verjaardag

Heel veel dank voor alle gebeden en ook voor de vele felicitaties, die ik mocht ontvangen voor mijn verjaardag. Het is een hele bijzondere mooie dag geweest en ik voel me erg gezegend en rijk met zóveel dierbare mensen die me gefeliciteerd hebben.

Een hartelijke groet en misschien tot ziens,

Froukje

Hoe gaat het?

Hoe gaat het met je? Veel lieve vrienden vragen me dit regelmatig via mail of app.

Eigenlijk kan ik dat ook wel aan jullie vragen, want wat staat onze wereld op zijn kop. In Nederland lijkt alles zo goed als onder controle te zijn, maar dat is het hier nog lang niet het geval. 

Welkom thuis in Cajamarca

Maar laat ik eerst beginnen bij het begin. In oktober vorig jaar ging ik naar Nederland met het idee dat dat voor lange tijd zou zijn. Ik heb daar een huisje gehuurd. Mijn zus heeft een zeldzame vorm van kanker gekregen en ik wilde graag in de buurt zijn. Regelmatig heb ik haar opgezocht en we hebben goede dagen met elkaar gehad. Omdat niet alle administratieve zaken in Perú waren afgehandeld, had ik het verlangen om dit jaar nog voor 3 maanden naar Perú te gaan en, omdat het ziekteproces van mijn zus langzaam gaat, zou dat menselijkerwijs gesproken goed mogelijk zijn geweest. Ik vertrok dus op 10 februari weer naar Lima. De bedoeling was tot 7 mei. De volgende dag ging ik meteen door naar Cajamarca.

Het was een warme ontvangst met meteen weer een gezamenlijke maaltijd met de naaste vrienden. In maart mocht ik aanwezig zijn bij de jaarlijkse vergadering van de Peruaanse organisatie waar we al de jaren in Perú bij waren aangesloten. Het was tegelijkertijd een korte vakantie waar ik veel bekenden mocht ontmoeten en waar we als familie waren uitgenodigd. Vier fijne dagen aan de kust.

Alles dicht

Kort erna kwamen 2 bestuursleden van Zending & Gemeente; ze konden nét naar Lima met de laatste vlucht uit Cajamarca, toen de lock-down werd afgekondigd. Lock-down betekent iedereen moet thuis blijven. Per gezin mag 1 persoon naar buiten om levensmiddelen te kopen of medicijnen, de eerste twee maanden was persoonsvervoer met eigen auto ook verboden. Banken blijven open, winkels die geen levensmiddelen verkopen zijn gesloten. Het betekende ook dat onze onmisbare hulp en rechterhand, Lucy, niet meer kon komen werken. Zij kwam eerst elke dag om in het huishouden te helpen. Er gaat hier in Perú veel werk in zitten. We maken zelf brood, boter, pindakaas, jam, yoghurt en moeten ook de moestuin beplanten en bijhouden, naast koken en schoonmaken.

Ik heb hier mijn eigen huis met alles gelijkvloers en van voldoende gemakken voorzien. Het is een groot terrein buiten de stad, dus wat dat betreft hebben we veel ruimte en is het thuis blijven heel goed te doen. De taken zijn verdeeld en ik heb het koken op me genomen. De eerste 60 dagen hebben we elke dag iets anders gegeten. Ik vind het fijn om steeds weer een ander recept uit te proberen. In het begin werd de noodtoestand voor 2 weken uitgeroepen, maar daarna steeds met 2 weken verlengd. Op 26 mei mochten bepaalde belangrijke beroepen weer gaan werken, maar wel met bepaalde protocollen en beperkingen: Mondkapjes, schermen, enz.

Thuis

Gezinsfoto op mijn verjaardag:
Judith, Wilfredo, Christy, ik, Efrani en Esther

Vanaf half maart zouden de scholen weer beginnen, maar die werden na een paar dagen gesloten en er werd afgekondigd dat de lessen per internet gegeven zouden worden. Christy op de kleuterschool, Esther op de basisschool en Efrani (17) op de middelbare school. Wilfredo en Judith hebben Efrani, een Venezolaans meisje in hun gezin opgenomen, omdat haar oma, waar ze mee hierheen was gevlucht, door familieomstandigheden naar Venezuela terug moest en zij dan geen onderkomen meer had. Niemand in haar familie in Venezuela wilde haar hebben. We wonen nu dus met 6 personen op ons terrein.

Hier thuis hebben we het heel goed met elkaar. Elke morgen beginnen we met een korte stille tijd en daarna gaat ieder aan zijn werk. We hebben ook voldoende te eten en de tuin helpt daar ook bij. Er komt niemand op bezoek en wij gaan ook naar niemand toe. Wilfredo doet eenmaal per week de boodschappen.

De Buitenwereld

Chrity en ik gaan
melk halen in de buurt

Buitenshuis is het een ander verhaal. Doordat 70% van de bevolking informeel werkt, d.w.z. geen baan of contract heeft, zijn de dagelijkse inkomsten het loon waar men van eet. Een dag zonder inkomsten is dus geen eten. De regering heeft wel een paar hulpprogramma’s georganiseerd, maar dat was een druppel op een gloeiende plaat. Veel kleine bedrijven zijn failliet en heel veel mensen hebben honger. De kerken proberen hulp te bieden, maar het is nu al meer dan 80 dagen dat de maatschappij niet “normaal” functioneert.

Er zijn nu bijna 6000 doden en ongelooflijk veel besmettingen. Vooral het openbaar vervoer, de markten en de ziekenhuizen zijn haarden van besmetting. De ziekenhuizen liggen overvol en kunnen het niet meer aan. Lima is een miljoenenstad en daar is de virus al helemaal niet meer te controleren of te remmen. Er zijn zelfs 5 artsen uit Wuhan, China, gekomen om de regering te helpen met het behandelen van de zieken. Elke dag zijn er meer doden en meer mensen die besmet zijn. De geringe versoepelingen op de lockdown zijn vooral om economische druk, dan om de eventuele controle op deze toestand. Ik zou nog een poos door kunnen gaan met alle ellende te vertellen, maar het heeft geen zin. We bidden elke dag voor de regering en dat dit voorbij zal gaan. De 10 IC bedden in het ziekenhuis in Cajamarca, zijn inmiddels ook vol. Dit ziekenhuis moet er voor e 1.34 miljoen mensen van het departement dienen.

Het bijzondere is dat in de dorpen in het binnenland vanwege de afgelegen ligging er tot nu toe geen gevallen van corona zijn gekomen. We bidden dat “onze mensen” in het binnenland gespaard zullen blijven, want daar zijn geen ziekenhuizen, hooguit een kleine dokterspost met paracetamol en ibuprofen bij de hand. De mensen lijden wel onder de maatregelen, want ze kunnen hun producten niet afzetten. Verder zijn de school-lessen per internet of radio voor het binnenland ook een enorm probleem. Er is afgekondigd dat dit hele schooljaar, tot volgend jaar maart, de lessen zo zullen worden gegeven.

Hoe verder?

1x per week proberen we naar de 
rivier te lopen om even te ontspannen.

Wat mijn terugreis betreft… voor de terugreis heb ik een voucher aangevraagd, d.w.z. die reis kan zonder bijkomende kosten verzet worden. Er zijn repatriëringsvluchten geweest en ook komende week gaat er weer een vanuit Lima rechtstreeks naar Amsterdam met 405 passagiers, maar ik zal er niet bij zijn, want er is geen mogelijkheid om van Cajamarca naar Lima te reizen. Zolang er geen vluchten zijn van Cajamarca naar Lima, blijf ik zitten waar ik zit. Doordat alle administratieve rompslomp rondom pensioen, ziektekostenverzekering en visum niet afgehandeld zijn, is er geen enkel probleem. Ook al die kantoren zijn nog steeds gesloten.

Ik heb dus geen idee wanneer ik weer terug kan. We zien het wel en bidden ondertussen dat we allemaal gezond mogen blijven. Ik ben ook heel dankbaar voor de vele manieren waarop ik toch contact kan houden met allen die mij lief en dierbaar zijn. Ik ben ook dankbaar dat ik hier van dienst kan zijn en we elkaar konden knuffelen op mijn verjaardag. De beslissing om hier voorlopig te blijven heb ik samen met de kinderen genomen. En dat is ook heel veel waard, dat het thuisfront meedenkt en er achter staat; wat niet wegneemt dat ik iedereen in Nederland natuurlijk wel mis en vooral de kinderen en kleinkinderen. De kinderen en kleinkinderen hier maken veel goed.

Het is een lang verhaal geworden, maar jullie zijn nu weer helemaal bijgepraat.

Veel liefs en wie weet tot spoedig (?) ziens,

Froukje

P.S. Judith schrijft regelmatig een bericht op hun blog. Daarin kun je natuurlijk allerlei info lezen waar ik ook mee te maken heb, ook al is het niet altijd direct. Het adres is: http://www.wilfredoyjudith.blogspot.com/

 Of Facebook: https://www.facebook.com/wilfredoyjudith

 

God verliest de controle nooit

God is trouw

Groeten uit Huancayo 1985

Het is meer dan 35 jaar geleden, dat we voor de eerste keer uitgezonden werden naar Perú met ons hele gezin. Er is heel veel gebeurd in die 35 jaar, maar de trouw van God hebben we door alles heen gemerkt. Je kunt meer daarover lezen in ons blog: Een droom voor Peru.

Begin dit jaar waren in Nederland voor het 50-jarig jubileum van Zending & Gemeente. Die viering hebben we moeten missen, omdat Ger ziek werd en later overleed. Tijdens het verblijf van Ger in het ziekenhuis, heb ik de beslissing genomen om niet meer definitief terug te gaan naar Perú. Ik heb vooral gemerkt dat wij veel kunnen plannen, maar dat het vaak anders gaat. God verliest de controle echter nooit.

Afscheid nemen van PERU

Voorganger Godo en zijn vrouw Teresa. 

Goede vrienden uit Cajamarca

Bij terugkomst in Cajamarca in mei van dit jaar, was het een hele nieuwe situatie, zonder Ger, in een nieuw huis, waar we graag samen nog een tijdje in hadden gewoond. Maar ook confrontatie met ziekte en overlijden van mensen, die ons na stonden en frustratie bij de afhandeling van administratieve zaken. Echter, ook warme ontmoetingen met mensen, die ook verdrietig waren om het verlies van Ger, maar blij voor hem dat hij nu een betere woning heeft.

Ik ben teruggekomen met een enkele reis naar Nederland, waar 4 van onze kinderen en 9 van onze kleinkinderen wonen. Ik woon weer in Eindhoven, waar nog veel vrienden en bekenden zijn. Vanuit hier wil ik regelmatig een paar maanden naar Perú reizen, mijn huis staat klaar voor ontvangst. Maar ook op afstand kan ik door de moderne communicatiemiddelen contact houden met de mensen, die me zo lief en dierbaar zijn geworden.

Heel hartelijk dank

Bezoek aan Oxamarca in het binnenland in september.

Vanuit het diepst van mijn hart wil ik de gemeentes en alle mensen bedanken, die door de jaren heen ons gedragen en gesteund hebben bij het werk, wat we namens jullie mochten doen in het prachtige land Perú. Het werk gaat door, maar nu zonder ons. Ik heb op vele manieren afscheid mogen nemen, maar met de belofte dat ik terug zal komen, zodra dat kan en de Heere dat wil en wij leven.

PERSOONLIJK

Eén van de afscheids-etentjes. L-R: Wilfredo, Judith, 

Luz en Pim (Nederlandse ijscoman), ik, Ger´s revalidatiearts Ruby,
Elsy en Lucy, onze hulp en rechter hand.

In oktober heb ik afscheid genomen van het leven in Perú zoals we dat tot nu toe hebben gekend. We gingen voor korte periodes naar Nederland, maar woonden het grootste gedeelte van het jaar in Cajamarca. Ook al weet ik dat het goed is om weer in Nederland te wonen en ik merk dat God mij daarin leidt, mis ik ook de warme vriendschappen die we in bijna 20 jaar in Cajamarca hebben opgebouwd; en natuurlijk onze dochter Judith, schoonzoon Wilfredo en kleindochters, die we jaren als buren hebben gehad. Gelukkig heb ik regelmatig contact, zoals deze week, toen een jonge leider van Jelic, een klein dorp diep in de bergen, mij belde voor advies.

GEBEDSPUNTEN

Op de airport is een groep vrienden me gaan uitzwaaien
en hebben we samen gebeden.

• Ik ben dankbaar voor het bijzondere afscheid in Cajamarca en de warme ontvangst door onze kinderen en kleinkinderen.
• Ik wil vooral God danken voor de jarenlange geestelijke en praktische ondersteuning door kerken en personen.
• Bid zodat ik me weer kan invoegen in de Nederlandse samenleving en ook hier Gods weg met mij weer kan vinden.

PROJECTEN:
De planning is om regelmatig een paar maanden naar Perú de reizen. Ik wil graag de projecten van schoolspullen en beurzen blijven bijstaan waar nodig, zolang dat nog kan. Ik kan dan “onze mensen” van het binnenland ook weer zien.

Mocht je hier een gift voor willen overmaken, dan kan dit via Zending&Gemeente NL33 INGB 0002 0476 78. Vermeld erbij: schoolproject Wilfredo & Judith.

Ik wens allen een gezegend Kerstfeest en een goed Nieuwjaar, een jaar dichter bij de wederkomst, waar we naar uit mogen zien.

Bijbelstudie met vrouwen

Groep vrouwen van onze kern. 

Miriam staat links van mij. 

Samen mogen we de Bijbelstudies leiden.

Sinds mei ben ik in Peru, voornamelijk om administratief een aantal zaken af te sluiten en daarna vanuit Nederland toch nog betrokken te blijven bij de projecten voor schoolspullen en beurzen.

Een aantal van de vrouwen van onze kern. 

In het midden is Birgit, Duitse zendelinge, 

die al jaren intensief werk doet in de 

gemeente waar we bij zijn aangesloten.

Ik geniet enorm van de vriendschappen die we in de loop der jaren hier hebben opgebouwd en de warmte van de cultuur en de mensen van het binnenland. Samen met een andere vrouw uit de gemeente, waar we bij zijn aangesloten, mogen we een kleine celgroep leiden van vrouwen die op dinsdagmorgen samenkomen. Sommigen zijn geen Christen, maar willen meer van God te weten te komen, anderen hebben een ongelovige man en sommigen staan alleen voor de opvoeding van hun kinderen. Er is een veelvoud van problemen en gelukkig is er voldoende openheid om die problemen kenbaar te maken en er samen voor te bidden.

Veel vrouwen zijn alleenstaande moeders, 

of hun man is geen Christen en ze voelen zich 

vaak alleen en onbegrepen. Een luisterend oor, 

advies en gebed is voor hen erg waardevol.

De meeste vrouwen zijn nieuw in het geloof en slepen allerlei overleveringen van voorouders mee in hun opvoeding, zoals het ritueel reinigen van iemand, door over het lichaam strijken met bepaalde kruiden, cavia of eieren. Zo vertelde Socorro dat ze het moeilijk vond om haar kinderen bewust te maken van goed en kwaad en daarom zocht naar regels, die bepaalden of iets van de Heer of van de duivel is. Dat is in: tekenfilms, knuffelbeesten, poppen enz. Dan mogen we samen praten over Gods genade en wijsheid, gebaseerd op Het Woord en niet alleen op ervaringen.

Het is goed en fijn te mogen bijdragen aan het volwassen worden in geloof van deze groep vrouwen. De cultuur is erg gericht op emoties en daar de keuzes op baseren, maar God wil daar ook orde en rust in brengen.

PERSOONLIJK

Mijn 75ste verjaardag vierden we in Perú 

op ons eigen terrein met een heerlijke 

Peruaanse maaltijd en zo´n 35 gasten. 

Ik voel me gezegend.

In de gemeente waar we lid zijn is in de week na aankomst in Peru een herdenkingsdienst van Ger gehouden, waar ook zo'n 40 mensen uit het binnenland aanwezig waren. Naast verdriet om het gemis van Ger, was ik ook heel dankbaar voor de getuigenissen over de invloed die zijn leven heeft gehad op vele mensen. Het werk gaat door en dat is het belangrijkste. 

Ondertussen woon ik op het terrein, dat we samen met Wilfredo en Judith een aantal jaren geleden hebben gekocht. In de toekomst zal ik meer in Nederland wonen en regelmatig naar Perú reizen om de mensen te ontmoeten waar ik me erg mee verbonden weet. 

GEBED

• Ik ervaar heel duidelijk de voorbede van velen en ben daar enorm dankbaar voor. Ik ben dankbaar voor de liefde en het meeleven wat ik nog steeds ontvang van vrienden hier en in Nederland. 
• Er komt in Peru veel corruptie aan het licht en de spanningen tussen de regering en het congres zijn zodanig opgelopen dat de president vervroegde verkiezingen wil uitschrijven, maar daar gaat het congres nog over stemmen. Het land is nauwelijks regeerbaar. 
• Bid voor de vrouwen die ik mag begeleiden op hun weg om God beter te leren kennen en dat ik bruikbaar mag zijn voor mensen in de gemeente die soms door diepe dalen gaan en hun zicht op God dreigen te verliezen. Bid speciaal voor Martha, die met maagkanker worstelt. 
• Bid voor een nieuwe bediening in Nederland en de cultuuromschakeling.

Een droom voor Perú

In 1983 vertrokken Ger en Froukje Prakken als zendelingen naar Peru. Maar al snel sloeg de twijfel toe. Tot God ingreep. 

In maart 1983, 36 jaar geleden, vertrokken we met vijf kinderen tussen 1 en 7 jaar naar Peru. Als zendelingen. Weloverwogen. Een Zweedse zendeling had ons uitgenodigd mee te helpen in een kerk in Huancayo, een grotere stad midden in het Andesgebergte. Ger had na 21 jaar als chemisch analist bij Philips ontslag genomen. We stuurden boeken, speelgoed, huisraad enzovoort per boot naar de andere kant van de wereld. Toen begon het avontuur. 

Links naar rechts: Karel Offers, 

Brita en Per Anderas (Zweedse zendelingen), 

Henk Blankenspoor, ik en Ger Prakken in juli 1984.

Veel pakte anders uit dan verwacht. Onze visa waren niet aangevraagd. En de zeevracht is nooit aangekomen. De zendelingen die ons hadden uitgenodigd, hadden geen werkplan gemaakt. En toen wij er eenmaal waren, vertrokken zij meteen voor een jaar naar Zweden. We stonden er vrijwel alleen voor. Even bellen, mailen of whatsappen naar huis kon nog niet. Contact verliep schriftelijk en het duurde vaak een maand voor een brief aankwam. Als die al aankwam. 

Ger begon te twijfelen aan onze beslissing. Toen nodigde iemand uit het binnenland hem uit mee te gaan naar zijn dorp El Balcon, een dag met de bus en twee dagen lopen. Ger dacht: dan doe ik dit nog en dan maar weer terug naar Nederland. 

Laag land 

Kees en Fieke Goedhart met ons gezin in Huancayo, 1985.

De kerk in El Balcon was slecht onderhouden. Het dak lekte als een zeef. Het bleek dat er een ‘voorganger’ in de buurt woonde die – volgens hemzelf – de bediening had tienden te innen van omliggende kerkjes. Ook haalde hij de eerstelingen van het vee en de oogst op. Hij haalde teksten uit de Bijbel om aan te tonen dat de tienden en eerstelingen hem toekwamen. Hij was een paar jaar op een bijbelschool geweest, dus hij zou wel gelijk hebben. 

Toen Ger vanuit de Bijbel aantoonde dat die zaken toch anders lagen, vertelden ze hem het volgende verhaal. 

In november had een jonge broeder van El Balcon een droom gehad, waarin God hem vertelde dat er iemand zou komen die hun onderwijs zou geven over de tienden. Het zou iemand uit een ‘laag land’ zijn. Hij ging met dit verhaal naar zijn voorganger, die een oude atlas had. Samen kwamen ze tot de conclusie dat het Nederland moest zijn, lage landen in het Spaans. Vandaar de uitnodiging toen zij in het Bijbelinstituut in Huancayo hoorden van de komst van een zendeling uit Nederland. 

Ger stond perplex. God had deze reis al voorbereid, toen wij nog in Nederland waren. 

Kees Goedhart en Ger in de kerk 

Casa de Oracion in Huancayo, 1985

We hebben met veel liefde en toewijding de kerk in Huancayo negen jaar mogen dienen. Toen we door het Lichtend Pad werden bedreigd, konden we geestelijk en praktisch terugvallen op ons thuisfront in Nederland. Broeder Kees, als voorzitter, is toen samen met twee voorgangers van ondersteunende gemeentes gaan bidden en de wil van God gaan zoeken om ons raad te geven. Wij konden de beslissing zelf niet nemen, vanwege onze betrokkenheid met de mensen van onze kerk. De zending kan niet zonder de gemeente, niet alleen financieel, maar vooral ook geestelijk.

Overlijden van Ger 

Kees Goedhart spreekt en Ger vertaalt 

in Huancayo, 1985.

Op 7 februari overleed Ger vrij plotseling door een longontsteking met complicaties. Mijn wereld staat nu op z’n kop. We hadden gedacht begin volgend jaar terug te gaan naar Eindhoven, vanwaar we eind 2000 waren uitgezonden. Maar ik ben dus nu al terug, in m’n eentje. Ik hoop wel regelmatig voor een paar maanden naar Peru te reizen. Half mei ga ik in Cajamarca verschillende zaken overdragen en afsluiten. Vrijwel meteen na aankomst zullen we een herdenkingsdienst houden. Juist voor de mensen in Peru is het verlies van Ger een enorme schok geweest. 

Gebedspunten

Identiteitsbewijs van Ger in Peru, 1983

• Bid voor kracht om in Peru de mensen te bemoedigen. Ger wordt het meest geëerd door voort te gaan op weg naar volwassenheid in hun geestelijk leven.
• Bid dat de overgang van Peru naar Nederland draaglijk zal zijn. Het is een enorme cultuurschok, waar ik nu alleen doorheen moet.
• Bid dat God steeds zal laten merken dat Hij de controle over mijn leven niet verliest. Ik heb Hem meer dan ooit nodig.

Groeten uit Huancayo, 1985.

Culto de agradecimiento

Vandaag hebben we een dankdienst gehad voor het leven van mijn vader. We missen zijn lach, we zouden hem een knuffel willen geven, maar bovenal hebben we vrede en zijn we dankbaar voor wie hij voor ons was.

Heel hartelijk dank voor alle berichtjes op Facebook, whatsapp, e-mails, kaartjes, telefoontjes en voor degenen die er vandaag in de dienst bij waren. We voelen ons gedragen en omarmd. Graag deel ik nog de tekst uit Filippenzen die ik vandaag in de dienst voorlas: “Leven betekent voor mij: leven voor Christus. Maar als ik sterf, betekent dat voor mij nog iets veel beters. Want dan ben ik bij de Heer. “

Hoy hemos tenido un culto de agradecimiento por la vida de mi papi. Extrañamos su sonrisa, nos gustaría darle un abrazo, pero sobre todo tenemos paz y estamos agradecidos por quien fue para nosotros.

Muchas gracias por todos los mensajes en Facebook, WhatsApp, correos electrónicos, tarjetas, llamadas telefónicas y por aquellos que estuvieron presentes en el culto de hoy. Nos sentimos apoyados y amados. Me gustaría compartir el versículo de Filipenses que leí hoy en el servicio: "La vida significa para mí: la vida para Cristo. Pero si muero, eso significa algo mucho mejor para mí. Porque entonces estoy con el Señor. "