Bijstaan
Ondersteuning is onze taak in deze periode van ons leven.
Als ondersteuning ging ik, Froukje, mee met Judith en Wilfredo naar het
jeugdweekend in Sucre. Ger bleef in Cajamarca om Sanne en Marco met hun
dochters te verwelkomen. Er waren 70 jongelui, waarvan slechts 10 uit
christelijke gezinnen, dus ondersteuning was geen luxe. De jeugdweekends
beginnen vrijdagnamiddag en duren tot zondag na de middagmaaltijd.
Tijdens datzelfde weekend, op zaterdagmorgen werd ik
gebeld door Gilmer, vanuit Oxamarca, dat is 1 ½ uur verder de bergen in met de
auto. Zijn schoonvader was vrijdagmorgen overleden en terloops vroeg hij of ik
niet wilde komen om bij hen te zijn. Vlug heb ik spullen gepakt om met een
busje naar Oxamarca te gaan en een poosje bij hen te zijn. Als iemand in deze
cultuur overlijdt, is het de gewoonte om bij de kist te waken totdat de
overledene wordt begraven. Bij begrafenissen van niet gelovigen wordt er dan
coca gekauwd en sterke drank gedronken. Broeder José Felix was één van de
oprichters van de evangelische kerk in Oxamarca en zijn schoonzoon is nu de
voorganger. De rest van de familie wilde eigenlijk dat er ook nu coca
uitgedeeld zou worden en dat er drank zou worden gekocht om uit te delen.
Gelukkig wist Gilmer hen te overtuigen dat dat beslist niet in de stijl van
Hermano José Felix was, dus de mensen kwamen langs en zaten een poosje op de
banken en spraken over de herinneringen die ze aan Hno. José Felix hadden.
 |
| Broeder Felix en zijn vrouw |
Toen ik aankwam heeft Gilmers vrouw een hele poos naast
mij gezeten om te vertellen hoe de laatste weken zijn geweest. Dan merk ik hoe
belangrijk het is om te luisteren en er te zijn. ‘s Avonds werd er een
herdenkingsdienst gehouden en kon ik de groeten overbrengen ook namens Ger en
uitspreken dat ik heel blij was dat ik erbij kon zijn. Het is heel troostvol om
zo lange tijd bij elkaar te zijn en het lievelingslied van Hno. José Felix te
zingen en zijn favoriete teksten te lezen. De volgende dag ging ik weer terug
naar het jeugdweekend.
Als wij in Cajamarca waren geweest, had ik de reis naar
Oxamarca niet gemaakt, maar nu ik maar 1 ½ uur van Oxamarca verwijderd was, kon
ik bij de mensen zijn in hun verdriet, zoals dat hier wordt gezegd. We mochten
de leiding van God weer eens heel concreet ervaren.
Gastvrijheid.
8 Juli was een heel bijzondere dag. Judith en Sanne
hadden de dag enorm voorbereid. We hadden een paar naaste vrienden uitgenodigd
voor een buffetmaaltijd tussen de middag. Uit Huancayo (twee dagen reizen) waren
onze vrienden Manuel en Ancelma gekomen en we werden verrast door een familie,
die destijds in onze kerk in Huancayo kwamen en nu in Lima wonen. Ook zij waren
aanwezig. Uit het binnenland, ons werkgebied, waren Gilmer en Marciano met hun
echtgenotes aanwezig en verder een paar naaste vrienden uit de kerk in
Cajamarca, waar we lid zijn. Alles samen was het een mooie vertegenwoordiging
van de verschillende periodes in ons leven in Perú. De voorganger van onze kerk
in Cajamarca had samen met Judith een prachtig programma gemaakt voor de avond.
Er was een PowerPointpresentatie van ons huwelijk, maar ook van de bediening
van ons samen vanaf ons trouwen. Heel bijzonder. Het is fijn als je merkt dat
je sporen mag achterlaten, maar vooral dat je ziet dat God trouw is. Juist als er
verdrietige dingen gebeuren, zoals het ongeluk wat Ger gehad heeft in 2002 en
waarvan de sporen steeds meer merkbaar zijn.
Op 15 juli kwam een groep mensen uit Den Haag, om Judith
en Wilfredo te ondersteunen in hun werk en wij mochten ons huis beschikbaar
stellen voor logies. Wat is het fijn om te mogen ontbijten met 14 mensen en
verschillende malen voor hen te mogen koken. We genieten er nu nog van.
